Obi-Wan & Anakin speelt zich zo’n drie jaar na The Phantom Menace af, een vooralsnog onderbelicht stuk Star Wars-geschiedenis. In dit verhaal volgen we de titulaire helden wanneer ze een s.o.s.-signaal onderzoeken afkomstig van de ogenschijnlijk dode planeet Carnelion IV. Maar niets is zo simpel als het lijkt, en al snel bevinden ze zich middenin een conflict tussen de Open en de Closed, twee facties die generaties lang een bittere oorlog met elkaar voeren. Tussendoor zijn er een aantal flashbacks naar een paar dagen eerder, waarin we zien hoe Anakin’s training eruit ziet en hoe een zekere politicus interesse in hem begint te tonen…
Het eerste dat natuurlijk opvalt als je het boek doorbladert is de art. De tekeningen zijn gedetailleerd, met karakters die goed lijken, en ze bieden een goed overzicht wat er precies gebeurt, zelfs bij het uitbeelden van acties waarvoor de befaamde Jedi-reflexen nodig zijn. Ook de inkleuring verdient het om genoemd te worden. Carnelion IV komt uit de verf als een prachtige apocalyptische wereld gedrenkt in azuurblauw en gifgroen. Dit is, naast Shattered Empire (niet toevallig ook Checchetto), visueel mijn favoriete comic.
Liefhebbers van Obi-Wan kunnen blij zijn om het personage mee te maken zoals we hem nog niet eerder gezien hebben; namelijk een zeer competente Jedi die nog enigszins twijfelt aan zijn vaardigheden als leraar, maar die in conflictsituaties altijd de derde, betere optie probeert te vinden. Mace, Yoda, en Palpatine veranderen minder in de prequel-trilogie, en dus bieden hun cameos ons geen nieuw perspectief over deze karakters, maar vooral Palpatine maakt wel elke pagina met hem beter. Ook referenties naar andere dingen uit de prequels, zoals Maul en Anakin die zijn lightsaber kwijtraakt, zijn zeer welkom.
Het enige minpunt zit hem in het verhaal in het algemeen. Het conflict tussen de Open en Closed is in theorie boeiend genoeg, maar juist omdat ze zo verblind zijn in hun haat voor elkaar is het moeilijk om je in te leven in de meeste nieuwe karakters. Het meest interessante plotpunt is de oorsprong van het s.o.s.-signaal en de hint naar eeuwenoude Force-gebruikers die dit biedt. Maar ook dat wordt opzij geschoven voor een vrij letterlijk abrupt deus ex machina-einde.
Daar staat tegenover dat dit verhaal een perfecte achtergrond vormt voor het hele idee waarom de comic gebouwd is, en dat is de karakterisatie van Anakin. Hij is jong, gedreven, en vol goedheid, maar hij twijfelt of Jedi zijn nu wel zo goed is. En in tegenstelling tot in de films komt het nog geloofwaardig over ook. Immers, als de Jedi almachtig en algoed zijn, waarom wordt het conflict op Carnelion IV dan getolereerd? Gooi wat subtiele manipulatie van de altijd vermakelijke Palpatine in de mix en het zaadje voor Darth Vader is geplant.
En daarin schuilt precies de kracht van deze comic voor mij: Het is niet alleen iets om in een middagje lekker weg te lezen, het verrijkt en verbetert de ervaring van het kijken naar de films. Precies zoals het een nieuw stuk Star Wars canon betaamt.