Na onder anderen Leia, Lando, en Chewbacca, is het in de nieuwste comic Han Solo #1 nu de beurt aan onze favoriete scruffy smokkelaar om in de spotlight te staan. In dit eerste deel van een vijfdelige miniserie zien we hoe Leia hem een geheime missie geeft. Hiervoor zal hij mee moeten doen aan de Dragon Void Run, de gevaarlijkste race in het universum. En Han zou Han niet zijn als hij niet alles op alles zou zetten om te winnen…
Omdat we nog maar bij deel 1 zijn kan ik natuurlijk verder weinig over het verhaal zeggen. Tot nog toe is het vooral set-up, aangezien de daadwerkelijke race pas start op de laatste pagina’s van de comic. Han wordt tijdens het zoeken naar smokkelwaar opgepikt door rebellen, hij discussieert over de missie met Leia, en hij ontmoet een aantal van zijn rivalen in de race. De tegenstand bestaat tot dusver uit een arrogante Chiss, een tweetal Twi’Lek-dames, en Loo Re Anno. Deze laatste is een nieuwe soort alien met een imposant lange verschijning en een al even lang leven al achter haar. Deze nieuwe karakters hebben allemaal tot dusver nog niet al teveel diepgang, maar ze doen wat ze moeten en ik zie ze graag terug in verdere delen van deze comic.
Belangrijkere karakters zijn gelukkig beter uitgewerkt. Chewbacca is natuurlijk een inkoppertje, van hem word je altijd vrolijk, wat een schrijver ook met hem doet. Moeilijker is het om door Han’s koppigheid en grootmoed ook zijn kleine hartje door te laten schijnen. Of om hem en Leia precies genoeg chemie te geven zonder te overdrijven. Maar ik ben blij te kunnen melden dat het Marjorie Liu perfect gelukt is! Het is bijna alsof Harrison Ford en Carrie Fisher zo van de pagina kunnen springen. En zonder te verklappen waarom het gebeurt, kon ik jullie het hoogtepunt van hun gesprek natuurlijk niet onthouden…
Tevens is bovenstaande afbeelding een mooie weerspiegeling van de art in heel de comic. Mark Brooks brengt ieder personage, elke alien, en zelfs de holografische schaakspellen vakkundig tot leven, en de kleuren van Sonia Oback versterken dit alleen maar. Hoogtepunten zijn de crowd shots, waar in ieder achtergrondpersonage even veel detail lijkt te zitten als in onze hoofdrolspelers. Ook de laatste pagina is een pareltje doordat Brooks mooi met diepte speelt. Waar ik in mijn vorige review nog zei dat Checchetto het hoogtepunt van Star Wars art is, ben ik door Han Solo #1 toch enigszins gaan twijfelen.
Enig klein minpuntje voor degenen die het uitmaakt: Het is een beetje onduidelijk waar deze comic precies valt in de canon tijdlijn. In de andere comics hangt Han al vrij snel na New Hope veel rond met al z’n rebellenvrienden. Hier is hij echter de smokkel-richting weer in geslagen. Mogelijk krijgen we in verdere issues meer hints waar deze comic precies valt. Of misschien moet ik me daar gewoon minder druk om maken.
Om een lang verhaal kort te maken: Ik vind Han Solo #1 geslaagd. Het belooft een boeiend hoofdstuk in Han’s leven te worden. Dus vooral als hij je favoriete personage is, ben je het jezelf verschuldigd om te volgen wat er verder gaat gebeuren. Een aanrader!