Na een lange tocht, met gevallen vrienden, verwoestende gebeurtenissen en verloren hoop, staat het reisgezelschap in de finale van Willow voor hun grootste uitdaging ooit. Seizoen één komt misschien tot een einde, maar er is duidelijk ruimte voor meer.
Deze review staat vol met spoilers. Heb je de aflevering nog niet gezien, stream deze dan, voor het lezen, eerst op Disney+.
Review Aflevering 1: The Gales
Review Aflevering 2: The High Aldwin
Review Aflevering 3: The Battle of the Slaughtered Lamb
Review Aflevering 4: The Whispers of Nockmaar
Review Aflevering 5: Wildwood
Review Aflevering 6: Prisoners of Skellin
Review Aflevering 7: Beyond The Shattered Sea
Willow is een bijzondere serie gebleken. Waar het duidelijk voortkomt uit het fantasy-genre, doet het keer op keer compleet wat anders dan we gewend zijn. Er is geen grof taalgebruik, seks en harde, bloederige actie zoals in Game of Thrones en de toon is vele malen luchtiger dan in een The Witcher of Rings of Power. Het heeft een eigen identiteit, terwijl het zich toch vastklampt aan de ’typische fantasy’-aspecten. Het is daarom ook interessant dat de finale, Children of the Wyrm juist zo zichzelf weet te plaatsen in alles wat het genre normaliter doet. Het is een ’typische’ finale episode, een aflevering die duidelijk heeft gekeken naar andere franchises en elementen één op één lijkt te herhalen. Denk aan het afschieten van bliksem-achtige objecten in felle kleuren (zoals we zagen in WandaVision), of zoals in hetzelfde WandaVision, hoe één van de helden tijdens de grote eindstrijd een complete make-over krijgt en het goede dat in een duistere omgeving, gevuld met gekleurde bliksem, alles op alles moet zetten om terug te vechten (zoals Rey deed in The Rise of Skywalker). Het is groots, het is intens en het werkt. Het werkt goed ook.
Een verdiende transformatie in Willow
Kit krijgt de Lux in handen om zo haar eindstreep te behalen. De Lux, iets waar we een hele serie lang al over horen, blijkt haar lichaam te beschermen door een gigantisch armor om haar heen te creëren. Het oogt als een transformatie zoals je ze kent uit de Iron Man-franchise, maar voelt hier bijzonder goed op zijn plek. Het is een verdiende transformatie. Het is niet ‘puur om cool te zijn’, het is om het personage te eren en te laten zien dat ze eindelijk in de voetsporen van vader Madmartigan stapt.
Het is tekenend dat geen van de hoofdpersonages de laatste adem uitblaast. Iedereen haalt de finish, iedereen mag door naar een volgend seizoen (waar de serie tijdens een mid-credit scène hevig naar lijkt te hinten). Zelfs wanneer Graydon het loodje lijkt te leggen, blijkt dit niet waar te zijn. Dodelijke offers worden niet gebracht en zelfs Airk krijgt een heuse ‘redemption’ te verduren. Natuurlijk, de Crone lijkt te sterven, maar dit personage werd vorige week pas geïntroduceerd, dus echt een emotionele lading bracht dit niet met zich mee. Goed ook, omdat dit de kant van het duister voor moet stellen, uiteraard. Ergens had ik wel verwacht dat in ieder geval iemand van de hoofdpersonages zou gaan sterven. Door (de stem van) Madmartigan werd behoorlijk wat focus gelegd op het feit dat liefde bestaat uit opofferingen. Een les die Kit leert om vrij te komen uit een staat waarin ze niet wilde verkeren. Maar het heeft uiteindelijk geen vervolg. Ja, Graydon offert zichzelf op om Elora te redden, maar ook hij blijkt het dus te overleven. Het feit dat Boorman inziet dat hij niet het hoofdpersoon is in het verhaal, maar Kit laat wel zien dat dit personage een les heeft geleerd tijdens zijn avontuur. Hij plaatst zich daarom tussen haar en The Gales om tijd te kopen voor het plan dat voltrokken moet worden. Een mooi moment.
Maar het mooie is, geen van de personages hoeven ook daadwerkelijk te sterven om een goede, fijne finale neer te zetten. Want hoewel ik mogelijk negatief klink, weet Willow op een manier af te sluiten waarna je meteen het internet op wil duiken om te zoeken over het volgende seizoen al aangekondigd is. Want eigenlijk is Children of the Wyrm geen finale. Waar de originele film vele jaren geleden een afgerond verhaal wist te vertellen, weet dit eerste seizoen van Willow blijkbaar vooral een opzet te zijn naar het grotere verhaal. Een dreigende oorlog tussen goed en kwaad, licht en duister. Wanneer Graydon in de laatste scène vraagt waar hij naar kijkt, krijgt hij een antwoord dat duidelijk is. “The end, the beginning…” Terwijl Willow met zijn reisgenootschap de tocht naar huis maakt gooit hij het er nog eens dik bovenop. Het kwaad is niet verslagen, het is alleen een stuk pissiger gemaakt.
Het einde lijkt een nieuw begin
Gelukkig weet Children of the Wyrm duidelijk te maken dat de serie zichzelf begrijpt. Het weet wat het is en vooral wat het niet is. Het snapt het conflict dat gaande is, wat de uitkomst hiervan moet zijn en vooral wat het los moet maken. Dat het leger van de Wyrm een paar seconden voor de aftiteling pas ontwaakt is uiteraard om ons uit te laten kijken naar een volgend seizoen. Het laat mij ook afvragen of dit mogelijke volgende seizoen (en seizoen 3, als ik de mid-credit scène moet geloven) groter en vooral epischer in schaal gaat worden. Want hoewel Willow heel anders is dan die andere fantasy-series, leent het zich goed om net zo groots te worden als een Lord of the Rings of Game of Thrones.