Vorige week zagen we hoe Warwick Davis na bijna 35 jaar triomfantelijk terugkeerde in de befaamde rol van Willow Ulfgood. De eerste twee afleveringen toonde ons de wereld waar ze lang niet mochten zijn, maar ook dat een hedendaagse fantasy-serie, vlak na The Rings of Power, House of the Dragon en The Witcher best wat ruimte mag hebben voor de nodige humor. Met aflevering drie gaat het avontuur verder, maar maakt de lach op zijn tijd ook veel plaats voor een traan.
Deze review staat vol met spoilers. Heb je de aflevering nog niet gezien, stream deze dan, voor het lezen, eerst op Disney+.
Review Aflevering 1: The Gales
Review Aflevering 2: The High Aldwin
Op het einde van aflevering 2 zagen we dat Elora Danan ontvoerd werd terwijl ze (zonder dat ze het zelf doorhad) voor het eerst haar magie toonde. We zien nu dan ook hoe Ballantine haar meeneemt terwijl hij steeds sterker is onder invloed van het kwaad. Gelukkig weet onze ‘Fellowship’ snel de vijand te vinden om Elora te bevrijden. Tenminste, dat was het plan. Hun actie blijkt niets te helpen, maar gelukkig weet Elora later op eigen krachten te ontsnappen aan haar lot. Tijdens haar ontsnapping komt ze twee nieuwe personages tegen in de vorm van Hubert en Anne. Nadat ze zien dat Elora de ware keizerin is, sluiten ze zich bij haar aan.
Het duurt niet lang voordat Ballantine een einde maakt aan dit kleine gezelschap. Hubert en Anne vinden beide hun dood en Elora komt tot de beseffing dat mensen gaan sterven in haar naam. Over een gigantische druk op je schouders gesproken. Gelukkig realiseerde Jade tijdens de mislukte aanval dat hij niet meer is wat hij ooit was. Het duister heeft zich in hem gevormd, het kwade overwint van binnenuit. Ballantine is niet meer de man waar ze ooit zo tegenop keek. Haar mentor is weg. De vergelijking met Anakin in Episode III is makkelijk te maken. Wat blijft er over als het kwaad een goed hart overwint?
Tussen deze duistere bedoelingen weet Thraxus Boorman gelukkig met zijn humor en zijn ‘het kan me niet schelen’-uitstraling het nodige licht te schijnen. Hij brengt in deze aflevering dan ook interessante informatie over Madmartigan. We weten dat Madmartigan niet terugkeert voor deze serie. Iets wat origineel wel het plan was, maar door het gevecht tegen kanker was acteur Val Kilmer niet in staat om zijn rol nog eens te spelen. De afwezigheid van Madmartigan werpt zijn schaduw dan ook over de gehele serie, vooral bij zijn dochter. Waarom heeft de vader de dochter verlaten? Leeft hij nog? Hoewel de serie ons duidelijk wil laten weten dat Madmartigan de dood heeft gevonden, wil ik niet geloven dat het hoofdpersonage uit de originele film buiten beeld tot zijn einde is gekomen. We gaan hier nog op terugkomen.
Echter, dat zorgt er niet meteen voor dat anderen niet kunnen sterven. Waar de eerder besproken Ballantine de dood vindt (en zich los weet te krijgen van het kwaad net voor hij gaat, wederom een Anakin-inspiratie), was dit niet de schok van de aflevering. Hoewel ik het jammer vind dat dit personage nu al moet sneuvelen – ik ga deze lage, grommende stem missen – is het een heel ander personage wiens dood een duidelijke betekenis heeft. Op het moment dat Silas zijn laatste adem uitblaast, laat de serie ons even zien dat er onder de humor nog steeds een zeer serieuze serie te vinden. Het is oprecht jammer dat de laatste scène van Willow, waarin beide personages de dood vinden, vrij donker is, waardoor alles net wat minder goed te volgen is. Het is niet zo donker als de befaamde afleveringen van Game of Thrones en House of the Dragon, maar dit is een ‘fantasy-traditie’ die van mij een snelle dood mag sterven.
Met de derde aflevering van Willow weten we wat het kwaad van plan is en dat het land in een duisternis valt. Het enige licht dat kon schijnen kwam vanuit Willow zelf. Een mooi metafoor voor de gehele serie in het huidige genre. Want waar duisternis overal te vinden is, kan zelfs het kleinste lichtpuntje hoop met zich mee brengen…