In mijn jonge jaren werd ik vanuit huis opgevoed met de films van Lucasfilm. Waar Star Wars mijn hart meteen wist te veroveren en mij aanspoorde om eigen, fantasievolle verhalen te creëren en Indiana Jones mij liet bedenken of The Temple of Doom wel een juiste film was voor iemand van zes jaar oud, wist Willow ook een belangrijke plek te krijgen. De fantasievolle film uit de koker van George Lucas opende mijn ogen en was mijn eerste stap in het het complete fantasy-genre. Nu, vierendertig jaar na de film, keert Lucasfilm terug met een vervolg…
De wereld van Willow, de personages, verhalen en de mogelijkheid tot zoveel meer is hetgeen wat mij al die jaren opnieuw terug liet komen naar de film. Het bood niet alleen een verhaal dat duidelijk gericht was op de jongere kijker, maar creëerde een complete wereld met culturen, achtergronden en magie. En hoewel de focus van de film daar niet op lag, was het juist dat wat mij zo aantrok in deze franchise. De kans op meer, de potentie die uit die film te halen was. Helaas was Willow in de bioscoop geen hit, waardoor er nooit meer kwam. Maar doordat de film uiteindelijk geliefd werd door velen, is het aan Lucasfilm om deze inmiddels geliefde franchise voort te zetten. Met Jonathan Kasdan als schrijver en Ron Howard als uitvoerend producent, lijkt de serie op papier goed te zitten.
De status quo in Willow
Anders dan verwacht start de serie niet in het vrolijke dorpje aan de rivier van Willow, maar speelt het grootste gedeelte van de eerste aflevering zich af bij de ‘grote mensen’, de Daikini’s. Elora Danan is verdwenen, niemand weet waar ze is. In het grootste geheim weet Elora zelf niet eens wie zij is en waarom ze zo bepalend is voor de toekomst. Al snel ontmoeten we de kinderen van Koningin Sorsha (wie wederom gespeeld is door Joanne Whalley) en Madmartigan. Zoon Airk lijkt vooral interesse hebben in vrouwen, terwijl dochter Kit duidelijk meer de zwaardvechter is die haar vader ooit was. Het is mooi om te zien dat Madmartigan zijn zoon vernoemd heeft naar zijn vijandelijke vriend Airk Thaughbaer uit de originele film. Kit is uitgehuwelijkt aan een toekomstige Koning, maar het is duidelijk dat haar ogen vaker afdwalen richting haar vriendin Jade (gespeeld door Erin Kellyman, bekend als Enfys Nest uit Solo). Wanneer Airk zijn zoveelste ‘liefde van zijn leven’ de liefde verklaart ontmoeten we Dove, een keukenmeid die eigenlijk niet in het verhaal hoort te passen. Haar rol is niet groots, belangrijk en verweven met dat van het Koninkrijk. Tenminste, zo blijft iedereen haar herinneren. Wanneer op de vooravond van het huwelijk Airk ontvoerd wordt door een duister kwaad, is er maar één iemand die de dreiging kan stoppen. Het team moet op zoek naar niemand minder dan Willow. De kleine Nelwyn is inmiddels uitgegroeid tot een groot tovenaar.
Na een route vol gevaar en avontuur (waarbij duidelijk wordt gemaakt dat fantasy-series van tegenwoordig niet allemaal om dood, verderf en het trouwen van broers aan zussen hoeven te draaien), stuiten we al snel op de Bone Reavers, een gevaarlijke groep te paard die duidelijk meer weten over één van de personages waar we mee op avontuur gaan. Boorman is een illuster stuk gezelschap waar we door de serie heen waarschijnlijk een flinke achtergrond van gaan krijgen. Wanneer uiteindelijk Willow gevonden wordt, maakt de serie pijnlijk duidelijk dat er heel wat jaren verstreken zijn. Zijn dorp, ooit de plek van vreugde, lachende kinderen en liefdevolle mensen, is veranderd in een schim van dat wat het ooit was. Het Nelwyn-dorpje lijkt verwaarloosd, duister en compleet niet meer dat wat je herinnert. Schrijver Kasdan lijkt hier aan te geven dat niets veilig is en dat deze Willow niet meer de Willow is van vroeger. De tijden zijn veranderd. En hoewel er nog genoeg humor te vinden is, weten we dat een perfecte uitkomst niet zeker is. Het is ook hier dat een grote vraag beantwoord wordt, een vraag die te toekomst van de lotgenoten voor altijd zal veranderen. Aflevering één eindigt dan ook met een cliffhanger waarbij de toon meteen gezet is.
Nog steeds de perfecte rol voor Warwick Davis
De eerste aflevering focust dus heel erg op de wereld die achtergelaten is door de kwade Queen Bavmorda. De tweede duikt meer in dat wat Willow als film was. De cultuur van de Nelwyns, hun rol in het grote verhaal en welke rol Willow zelf moet vervullen. Daarnaast, onder de druk van een dreigende duisternis, weet aflevering twee ook tijd te nemen voor de nodige humor. Toch, het mooiste wat ‘The High Aldwin’ ons toont, is deze pure vorm van Willow, wie eindelijk de persoon is die hij wilde zijn. Het is wederom duidelijk dat deze rol ooit specifiek voor Warwick Davis geschreven is en de manier waarop hij met ‘zijn oude’ personage omgaat is sterk. Het is de Willow van toen, met een hoop extra bagage. Want waar is zijn zoontje Ranon? Waar is zijn liefdevolle vrouw Kaiya? Zijn ze overleden? Het is duidelijk dat er meer speelt achter de ogen van Willow Ulfgood, en lang niet alles is een positief element in zijn leven. De held die Willow werd tijdens de eerste film heeft verantwoordelijkheden gekregen, met de daarbij horende resultaten.
Om zijn volk te beschermen moet Willow de rol aannemen van de mentor, de trainer, de ‘Obi-Wan Kenobi’. Een interessant gegeven is dat Willow zichzelf duidelijk ziet als de krachtige tovenaar, maar duidelijk niet als de beste leermeester. Dit brengt behoorlijk wat opzettelijk ongemakkelijke momenten met zich mee. Ook hier merk je dat er meer speelt onder de oppervlakte. Niet alleen in het overkoepelende verhaal, maar ook in Willow zelf. Dat de serie hier Willow volledig in de spotlight zet, nadat hij in de eerste aflevering haast afwezig was, is dan ook ter verdienste van het personage zelf. En hoewel dit echt een ‘Willow-aflevering’ is, zorgt dit er niet voor dat de overige personages achterover mogen hangen. Er is genoeg te vinden in legendes, of je er nu in gelooft of niet…
Waar de eerste episode vooral de focus legt op het opbouwen van de wereld, is de tweede juist de aflevering waarin fans van de film heel wat van vroeger zullen herkennen. Het avontuur staat op het punt te beginnen, de magie is terug in het land, maar een duistere schaduw daalt neer om het licht van de goeden weg te nemen. De blije, goedgemutste Willow is misschien niet meer wat hij ooit was, maar zal opnieuw moeten strijden voor de balans tussen goed en kwaad. Licht en donker. Zoet en zuur.
De fantasy-serie die 2022 goed kan gebruiken
Nu er twee episodes verschenen zijn (waar de serie in totaal acht afleveringen lang zal zijn), moet ik zeggen dat ik er helemaal in zit. Willow was voor mij altijd al een fijn avontuur. Een ‘Lord of the Rings’ voor kinderen. De serie probeert dit gevoel voort te zetten, maar weet dat de wereld dertig jaar verder is. Verhaalvertellingen zijn anders, snelheid is meer te voelen en op het gebeid van visuele effecten zijn de serie en film haast niet te vergelijken. Waar ILM technische doorbraken wist te maken voor het origineel, oogt Willow nu zoals het in mijn herinnering altijd al oogde (maar zeker niet deed). De serie voegt interessante, nieuwe personages toe en neemt haar tijd om het verhaal op te zetten. Met genoeg mysterieuze gebeurtenissen (waar is Val Kilmer’s Madmartigan?) en vraagtekens weet Lucasfilm met de eerste twee afleveringen mij compleet terug te brengen naar The Mother World en Tir Asleen. Warwick Davis heeft er duidelijk plezier in. En na bijzonder serieuze fantasy-series zoals House of the Dragon en The Rings of Power, is het enorm verfrissend om naar een serie als deze te kijken.