Deze week namen we afscheid van Skeleton Crew. Met de achtste aflevering kwam er een einde aan deze Star Wars-serie over de vier kinderen die hun veilige thuishaven verlaten en het opnemen tegen gevaarlijke piraten. Tot vorige week waren de meeste afleveringen me ontzettend goed bevallen (zoals je in mijn review over de vorige twee afleveringen ook kon lezen). Hebben de makers van de finale iets gemaakt waar we blij van mogen worden?
Weg met die lightsaber
De aflevering The Real Good Guys zette me gelijk op het verkeerde been. Direct na de start kreeg ik een flashback naar het begin van The Last Jedi uit 2017: Het verhaal gaat direct verder waar het vorige eindigde, en wel op een belangrijk moment waarbij een lightsaber een belangrijke rol speelt: Nét wanneer je verwacht dat er iets spectaculairs gebeurt, verdwijnt het wapen van het toneel! Maar waar Luke de lightsaber in Episode VIII over z’n schouder gooide, is het hier Jod die klaarstaat voor de genadeslag, maar zich vervolgens inhoudt en iedereen laat gaan.
Wat volgt is het laatste rustmoment voordat Skeleton Crew in de hoogste versnelling schiet. De kids mogen naar huis, waar ze door beveiligings-droids in de gaten worden gehouden. Behalve Fern en haar moeder, zij vergezellen Jod naar At Attin’s mysterieuze Supervisor. Het blijkt dat dit een gigantische droid is. Al snel heeft de Supervisor door dat de piraat niet is wie hij zegt. Maar Jod ziet zijn kans en vernietigt de mechanische wezen. Vervolgens vallen alle geschakelde lichten, voertuigen en droids op de planeet uit. Ook de bewakings-droids met hun beveiligingscamera-hoofden. Duidelijk pre-Clone Wars technologie, want dit was precies wat er in The Phantom Menace ook bij het Droid-leger gebeurde! De pleuris breekt uit en vanaf dit moment gaat het los.
Iedereen in actie
De gebeurtenissen hierna hielden me constant op het puntje van mijn stoel. The Barrier wordt uitgeschakeld en de piraten dringen door tot het oppervlak van de planeet. Ze slopen de boel, zonder daarbij slachtoffers te maken. Tegelijkertijd besluiten Wim en zijn vader dat ze iets moeten doen en racen samen met Neel en KB op hoverbikes naar het centrum van de stad. Alsof dat nog niet genoeg is worden ze ook nog eens aangevallen door de piraten. Een hoop stunts, lasers en explosies!
Net wanneer je denkt dat alle hoop is vervlogen voor de bewoners van At Attin, komen de jonge helden met een plan: KB herovert de Onyx Cinder om met hulp van de (onthoofde maar nog functionerende) SM-33 buiten The Barrier de hulp van Kh’ymm in te roepen. Ondertussen zet Neel het afweergeschut van de stad in tegen de piraten. Wim en zijn vader gaan richting het hoofdkwartier van de Supervisor waar ze de stroom willen herstellen en Fern redden. Niet alles gaat geheel van een leien dakje en verhaaltechnisch is dit gedeelte wat dunnetjes, maar het levert genoeg spektakel op om tot het einde boeiend te blijven! En uiteindelijk krijgen we als kijkers een triomfantelijk feelgood-einde voorgeschoteld.
Eind goed, al goed
Wat een voldaan gevoel had ik aan het einde van The Real Good Guys! Dit is misschien wel één van de meest bevredigende verhaal-eindes in de hele Star Wars-franchise. Elk belangrijk karakter/plot-element kwam terug in een belangrijke rol, waarbij een hoop losse eindjes netjes werden afgewerkt. Maar niet allemaal, zodat er nét genoeg mysterie overblijft voor een eventueel vervolg. Het gezicht van Tak Rennod hebben we bijvoorbeeld nog steeds niet gezien. En ondanks dat Jod geen kant meer uit kon, leeft hij nog wel. Daarbij zien we aan het laatste shot Wim dat de jonge held nog lang niet klaar is met avonturieren!
Nu zou ik ook jaloers zijn op wat Wim aan het eind te zien krijgt. Na het openen van The Barrier is daar eindelijk die letterlijke eerste blik op de sterren van de “Galaxy Far, Far Away” vanaf de planeet. Het universum is geopend! En dan ook nog die overvliegende X-Wings, B-Wings en de CR-90 Corvette waar de allereerste Star Wars-film ooit mee begon. Een machtig mooi gezicht!
Bioscoopwaardige visuals
Die mooie shots, daar zat deze seizoensfinale wel vol mee. Voor mij sprongen er meer visuals uit die allemaal iets met ruimteschepen te maken hadden: Zo was daar het geweldige beeld van het piratenfregat dat uit de wolken opdoemt en over de hoofden van Wim en zijn vader scheert, bioscoopwaardig! Indrukwekkend vond ik ook de verslagen Jod die door het raam van de toren later datzelfde fregat langzaam ziet neerstorten. En natuurlijk de scène met de neergestorte Onyx Cinder, waarbij het luik opent en vervolgens miljoenen Credits uit stromen, met daartussen een KB die het (ietwat voorspelbaar) toch heeft overleefd.
Naast het voorschotelen van sfeervolle beelden, liet deze slotaflevering ook op andere manieren zien dat de makers het Star Wars-gevoel precies hebben weten te vinden. Jedi-legendes, wijze levenslessen, toffe karakters en een spannende eindstrijd, dit was genieten! Kijkend naar het grote plaatje mag het bewonderenswaardig worden genoemd dat men het niveau van de serie bijna constant zo hoog heeft weten te houden.
Bye bye, Skeleton Crew
Ik ga ze nog missen, die leden van de Skeleton Crew. Hoewel dit zootje ongeregeld van At Attin een aantal toffe nieuwe locaties in het Star Wars-universum heeft mogen ontdekken, voelde het toch alsof het eind van deze serie te snel kwam. Dat had wellicht ook te maken met de relatief korte afleveringen. Ik had gerust nog wat meer tijd willen doorbrengen met deze karakters. Aan de andere kant zou het verhaal met meer/langere afleveringen wellicht teveel uitgerekt worden, dus het is prima zo! Het zou leuk zijn als de serie door het grote publiek wat beter wordt opgepikt (de kijkcijfers vallen wat tegen) zodat Disney ons wellicht een tweede Skeleton Crew-seizoen kan beloven. Maar op zich hoeft dat voor mij niet eens, want de afgelopen acht afleveringen vormden een nagenoeg perfecte, op zichzelf staande serie!
Ook zo enthousiast over de finale van Skeleton Crew? Of vond je het niks? Praat erover mee in de Discord-server van Star Wars Awakens!