Mag ik deze review van Deadpool & Wolverine beginnen met zeggen dat ik de Deadpool-films als casual Marvel fan zijnde enorm kan waarderen? De waanzinnige choreografie tijdens de gevechten, de welbekende (verborgen) grappen die vaker wel dan niet ten koste gaan van gebeurtenissen in het ‘echte’ leven en het herhaaldelijk doorbreken van de “vierde wand” (fourth wall) in combinatie met een vermakelijk verhaal zijn verpakt als audiovisueel spektakel precies de ingrediënten die een Deadpool-film voor mij speciaal maken. Deadpool & Wolverine is de eerste film binnen de Marvel Cinematic Universe (MCU) voor het personage en levert exact wat ik hoopte te zien zonder al teveel als een MCU-film te ogen. En dat is iets goeds.
Dit zal voor sommigen wellicht een verrassing zijn, met name voor de fans die zich zorgen maakten over Deadpool’s entree in de Marvel Cinematic Universe. Want hoe kan een personage dat continu zichzelf, zijn fictieve omgeving en de ‘echte’ wereld op de hak neemt succesvol zijn binnen een franchise die zichzelf bij vlagen vrij serieus probeert te nemen?
De waarheid is helaas (of beter gezegd, gelukkig) dat dit ook niet echt goed kan. Deadpool & Wolverine is op papier een film binnen de MCU en een groot deel van het verhaal leunt dan ook op de Multiverse en de Time Variance Authority (TVA) zoals die werden geïntroduceerd in Loki, maar voelt in alle opzichten nog als een echte Deadpool-film. Dat de film daarom continu worstelt met zijn identiteit is bij vlagen ook wel zichtbaar. Niet dat dit een probleem is voor mij; ik kan zeggen dat ik tijdens de film meermaals heb gelachen, op het puntje van mijn stoel heb gezeten en zelfs een keer of twee met open mond naar het scherm heb gestaard. En is dat gevoel van blijdschap, geluk en verwondering niet precies waarvoor je een kaartje koopt?
Zoals Deadpool al vroeg in de film aangeeft; hij wil er graag eindelijk toe doen. Een verschil maken in de wereld en in het universum. Hoewel ik betwijfel of hij daar met deze film in slaagt, laat hij in ieder geval wel een behoorlijke indruk achter. Deadpool & Wolverine is een achtbaanrit die je bij de klauwen grijpt en met dubbele katana’s in je rug op de rand van je stoel weet te houden.
Deadpool & Wolverine: welkom in de Marvel Cinematic Universe
Deadpool & Wolverine is dus de eerste Deadpool-film sinds Disney de overname van 20th Century Fox heeft afgerond, waardoor inmiddels dus ook de X-Men films onder de vlag van de grote muis vallen. Dat is zeker merkbaar in deze film, waarin we meerdere keren beelden uit de X-Men films te zien kregen en er op een ‘logische’ manier duidelijk moet worden gemaakt waarom Wolverine, oftewel Logan, uit zijn gelijknamige film (2017) kon terugkeren en bereid is om samen te werken met de meest maffe persoon die hij ooit is tegengekomen. En voor iemand die dagelijks met mutanten heeft samengewerkt wil dat zeker wat zeggen.
Die relatie tussen Deadpool en Wolverine is eigenlijk het grootste deel van het bestaansrecht waar Deadpool & Wolverine enorm op leunt. Met succes, want de chemie tussen Ryan Reynolds en Hugh Jackman is absoluut zichtbaar. Wolverine – de oude brompot die een fout en trauma uit het verleden probeert te herstellen – en Deadpool – die gaandeweg leert dat om zichzelf en de mensen om wie hij geeft te redden hij zich soms zal moeten opofferen – zijn continu verweven in hilarische of juist emotionele dialogen, afgewisseld met stijlvolle actiescènes waar menig nerd een natte broek van zal krijgen. Fans die hopen op een duel tussen de twee personages zullen niet teleur worden gesteld, maar ook de mensen die hen graag zij aan zij willen zien vechten tegen een grote horde aan vijanden zullen aan hun trekken komen. Als je de bekende hallway scene uit Rogue One (2016) met Darth Vader indrukwekkend vond doet deze film ook zeker iets waar Marvel-fans enthousiast van zullen worden. Een co-op videogame van Deadpool & Wolverine in de stijl van de oude Turtle-games? Take my money!
Audiovisueel vond ik de film grotendeels een plaatje, sowieso zat de muziek met enkele bekende hits uit de pop- en rockgeschiedenis wel weer snor. Echter oogde de Void voor mij toch wel vrij saai en inspiratieloos. Maar dit zal grotendeels ook de bedoeling zijn geweest! De filmfranchise Mad Max werd nog net niet bij naam genoemd, maar de sfeer zat er zo dik bovenop dat dit net zo goed wel had gekund.
Verrassing!
En natuurlijk bleven de verrassingen niet uit. Voor de mensen die verwachtten dat er de nodige grappen zouden worden gemaakt over de studio’s 20th Century Fox en Disney, alsmede Marvel zelf (en dan met name de kwaliteit van de films na Endgame); die zitten er meer dan genoeg in. Voor mij wellicht zelfs iets teveel of te vaak, waarbij het afgebroken logo van 20th Century Fox dat in de Void lag wel een van de hoogtepunten was. Hilarisch hoogtepuntje van de film was voor mij het moment dat we een welbekende Marvel-acteur zagen terugkeren in een oude rol, eentje die het publiek compleet op het verkeerde been zette. Daarnaast zagen we ook het debuut van andere karakters en de terugkeer van meer acteurs en personages uit het verleden. Hierdoor zal Deadpool & Wolverine nog wel een flinke poos memorabel blijven voor de echte superheldenfans. Het mag daarbij wel gezegd worden dat Deadpool’s entree in de MCU meer een ode is aan de superheldenfilms van Fox dan aan de sterren van de MCU zelf.
Uiteindelijk is het beoordelen van een film echter niet enkel een lijstje van voor- en nadelen; het gaat mijns inziens altijd meer om het gevoel en de emoties die worden opgeroepen tijdens het kijken en of je de film zou aanraden aan je vrienden. En dit kan ik inderdaad zeker beamen: een typisch geval van “de som is meer dan het geheel der delen”. Deadpool & Wolverine is must-see.