Volgt de Marvel formule perfect
Charmante en geloofwaardige hoofdpersonages
Humor
Niet genoeg screentime voor de schurken
Vergeetbaar
Met Ant-Man and the Wasp heeft Marvel opnieuw een ongekende mijlpaal bereikt. Twintig films die zich allemaal afspelen in hetzelfde universum. Oefening baart kunst, zoals het gezegde gaat. En met een reeks hoogvliegers als Thor Ragnarok, Black Panther en Infinity War op zak, zijn de verwachtingen voor de nieuwste MCU film dan ook hooggespannen. Laat de tweede Ant-Man film zien dat de Marvel formule geperfectioneerd is?
Het antwoord is volmondig ja… maar ook nee. Ant-Man and the Wasp heeft alle standaard elementen van een Marvel film en is daardoor bijna automatisch het bekijken waard. De film is grappig, bomvol intense actie, en heeft het hart op de juiste plaats. Echter, het mist net een beetje innovatie, dat ingrediënt dat Ant-Man 2 naar een hoger niveau had kunnen tillen. Hierdoor is het eindresultaat minder dan de som der delen.
Die delen zelf zijn echter vermakelijk. Scott Lang/Ant-Man (Paul Rudd) draagt de film met zijn natuurlijke charme en komische timing. Beste vriend Luis (Michael Peña) steelt iedere scène. En Hannah John-Kamen speelt Ghost, een overtuigende schurk met een goede motivatie die helaas te weinig te doen krijgt om echt te schijnen. Wie wel de show steelt is Hope Van Dyne/Wasp, gespeeld door Evangeline Lilly. Waar Hope in de oorspronkelijke film nog een zijpersonage was, heeft ze haar naam in de titel van de film hier meer dan verdiend. Ze drijft de actie in zo’n beetje alle spannende scènes en doet dit met verve.
Deze actie zit verder goed in elkaar. De spanningsboog wordt eigenlijk nooit doorbroken. Echter, de gimmick van groei- en krimpkrachten is er wel een beetje af. Vooral gevechten tegen Ghost zijn eigenlijk vrij standaard met af en toe een keer krimpen (of phasen in het geval van Ghost) om een klap te ontwijken. Uiteindelijk diende de actie zijn doel, maar een dag later tijdens het schrijven van deze review staat me er weinig meer van bij.
Het verhaal is ook vrij standaard, al is het wel op een andere – kleinere – schaal dan de gemiddelde Marvel film. In plaats van het universum dat bedreigd wordt, heeft ieder personage persoonlijkere drijfveren. Hope en Hank Pym (Michael Douglas) zoeken hun verloren moeder/vrouw Janet Van Dyne (Michelle Pfeiffer). Scott probeert hierbij te helpen maar moet dit ondertussen jongleren met het voldoen aan de voorwaarden van zijn proeftijd zodat hij bij zijn dochter Cassie (Abby Ryder Fortson) kan zijn. Zelfs voor slechterik Ghost is de film puur een kwestie van overleven. Het is verfrissend maar voelt tegelijk ook een beetje als een stap terug.
Eigenlijk is Ant-Man and the Wasp goed te vergelijken met het ons welbekende Solo: A Star Wars Story. Beiden goede films die door een formulaïsch en kleinschalig script in de schaduw van grotere goden zullen staan. Niet essentieel, maar zeker je geld waard. Welke van de twee jouw voorkeur heeft, zal dus grotendeels liggen aan welke franchise je een warmer hart toedraagt. Voor mij persoonlijk wint Solo met kop en schouders deze race, maar een grotere Marvel fan zal hier anders over denken.
Ant-Man and the Wasp is de twintigste film in Marvel’s Cinematic Universe. De film is geschreven door Chris McKenna, Eric Sommers, Andrew Barrer, Gabriel Ferrari en Paul Rudd. De regie is door Peyton Reed op zich genomen. Terugkerende helden Paul Rudd, Evangeline Lilly, Michael Douglas en Michael Peña worden versterkt met Hanna John-Kamen, Laurence Fishburne, en Walton Goggins. Ant-Man and the Wasp draait vanaf 18 juli 2018 in de Nederlandse bioscoop.
