Phasma draait zoals de titel doet vermoeden om Captain Phasma, de in Chrome geharnaste First Order Stormtrooper kapitein die we voor het eerst in The Force Awakens ontmoette. Phasma was vanaf het begin een personage waar veel mensen naar uitkeken, ze zag er geweldig imposant uit en kon haast niet anders dan een cool personage zijn. Na het zien van The Force Awakens waren veel mensen echter wat teleurgesteld. Phasma deed namelijk niet heel veel in de film. Toen het er eindelijk op leek dat ze in actie zou gaan komen, liep dat met een sisser af. Ze werd getackeld door Chewbacca, belachelijk gemaakt door Finn en gaf zich zonder slag of stoot over. Dit was voor velen een grote teleurstelling, Phasma was helemaal niet zo indrukwekkend als gehoopt, sterker nog ze was een slappeling die niet eens weerstand bood toen de situatie in haar nadeel was. Maar laten we eerlijk zijn, iemand die getackeld wordt door een Wookiee en dat kan navertellen is verre van een slappeling!
Met dit boek geeft Delilah S. Dawson ons een duidelijker beeld van Phasma en maakt ze heel duidelijk wat er bij die confrontatie met Finn en Han gebeurde en waarom ze zich overgaf. Ondanks dat het boek om Phasma draait beleven we het via een aantal andere personages die haar verhaal vertellen.
Vi Moradi, een Resistance spion, wordt tijdens een verkenningsmissie gevangen genomen door de First Order, aan boord van een Star Destroyer wordt haar schip vernietigt en wordt zij zelf door Captain Cardinal afgevoerd naar een afgelegen ruimte waar Cardinal haar ondervraagt. Captain Cardinal heeft de leiding over de opleiding van de Stormtroopers, deze komen als kinderen onder zijn gezag en hij traint ze tot ze als tiener doorgeschoven worden naar Captain Phasma, die ze verder klaarstoomt om als volwaardige Stormtroopers aan de slag te gaan. Cardinal heeft echter zijn bedenkingen bij Phasma en vertrouwt haar niet. Hij weet dat Vi een spion is die informatie over Phasma verzamelt, informatie die Cardinal maar wat graag wil hebben. Hij heeft namelijk geen idee wie Phasma echt is en waar ze vandaan komt. Hij weet alleen dat ze het nieuwe lievelingetje was van zijn leermeester General Brendol Hux, de vader van de General Armitage Hux die in The Force Awakens geïntroduceerd werd. Cardinal dwingt Vi hem, en daarmee ook ons, alles te vertellen dat ze over Phasma geleerd heeft. Vi verteld de geschiedenis van Phasma, geschiedenis die ze geleerd heeft van een oude bekende van de kapitein.
Phasma groeide op op de planeet Parnassos, een planeet waar de Con Star Mining Corporation ooit een aantal grote complexen onderhield. Tegenwoordig is de planeet echter niet erg gezond meer, hij bestaat voornamelijk uit moeilijk leefbaar terrein, veel zand en rotsen met hier en daar een vesting waar wat mensen wonen, soms in een oude Con Star basis, soms als primitievelingen in de wildernis. Phasma behoorde tot de laatste groep en was een krijger van de Scyre clan. General Hux stort neer op de planeet en komt in contact met de Scyre. Hij haalt Phasma en een aantal van haar clangenoten over om hem en zijn overgebleven Stormtroopers te helpen terug te komen bij zijn schip om daar contact te kunnen leggen met de First Order en om hulp te kunnen vragen. Phasma is gelijk onder de indruk van Hux en zijn krijgers en wil van alles weten over wie ze zijn, waar ze vandaan komen en of ze haar mee willen nemen naar de, indrukwekkend klinkende, First Order.
Onderweg naar Brendol’s schip komt de groep voor een aantal grote en levensbedreigende uitdagingen te staan, uitdagingen die Phasma moet doorstaan om van deze planeet af te komen en een beter leven voor zichzelf te kunnen beginnen.
Dawson gaf voor het boek gepubliceerd werd aan dat het een kruising tussen Star Wars en Mad Max was, ik snap wat ze daarmee bedoelt maar het Mad Max gevoel kwam niet heel erg bij mij omhoog, ja ze reizen door een post-apocalyptische wereld, waar ze vooral zand en gevaar trotseren, maar het verhaal riep bij mij persoonlijk meer een Borderlands gevoel op. De manier waarop de groep van punt naar punt reist en gaandeweg nieuwe locaties en beschavingen tegenkomt, elk met een duidelijke set regels, gaf mij hetzelfde gevoel als de drie Borderlands spellen mij gaven, vervang wat namen en het kan prima door voor een prequel van die serie.
Maar dat is geen slecht punt, ik vond Borderlands geweldig maar Phasma is zeker Star Wars genoeg om zijn eigen ding te zijn.
De schrijfstijl van Dawson is ronduit heerlijk, het boek leest heel fijn weg, het tempo is bijna altijd vrij hoog, hoewel de vele rustige momenten in de wildernis wat minder gemogen hadden. Dawson verteld ons over Phasma in de vorm van een verhaal dat verteld wordt door Vi die het verhaal van iemand anders gehoord heeft, het verhaal wordt dan ook regelmatig onderbroken. Bijna elk hoofdstuk op Parnassos wordt afgewisseld door een hoofdstuk op de Star Destroyer, waar Cardinal allerlei vragen heeft voor Vi, en waar Vi er alles aan doet om hem tevreden te stellen om zo zichzelf te kunnen redden. En daar hebben we een puntje dat wel belangrijk is. Vi en Cardinal. Het verhaal dat zich tussen die twee afspeelt is bijna interessanter dan het verhaal dat Vi vertelt. Ik had het niet erg gevonden als we iets meer tijd met haar doorgebracht hadden. Maar dat wil niet zeggen dat Phasma niet interessant is. Dawson slaagt er uitstekend in om ons een goed beeld te geven van wie ze is, de scene in The Force Awakens is gelijk helemaal duidelijk, Phasma deed daar niets anders dan ze in de rest van haar leven gedaan heeft. Samen met de nieuwe Phasma comic serie is die scene helemaal niet vreemd of teleurstellend meer en vooral dit boek doet mij verlangen naar de Phasma die we in The Last Jedi gaan zien.
We leren in Phasma ook waarom Phasma een chrome harnas draagt. Dat haar harnas gemaakt is van de bekleding van het ruimtejacht van Emperor Palpatine leerden we eerder al in de Force Awakens Visual Dictionary, maar in Phasma komen te weten hoe en wanneer ze aan het harnas gekomen is.
Phasma is al met al een erg goed boek dat een goed beeld geeft van een personage dat tot dusver een beetje overbodig leek. Het introduceert een aantal nieuwe steengoede personages die ik heel graag nog eens terug zie komen. Op deze planeet vol zand kon Dawson het niet laten om de woorden van Anakin nog eens terug te laten komen, iets waar veel mensen over vielen, maar waar ik zelf wel om kon grinniken. Het verhaal is meer Mad Max/Borderlands dan Star Wars, maar zal de meeste fans zeker aanspreken. Ik kan het dan ook iedereen aanraden.
Met dank aan Penguin Random House en Century Books voor het beschikbaar stellen van Battlefront II: Inferno Squad voor deze review.
