The Last Command is het derde deel in de eerste Thrawn trilogy van Timothy Zahn. Er zit enkele maanden tussen Dark Force Rising en deze afsluiter van het verhaal. Thrawn heeft ontdekt hoe hij de Spaarti Cloning Cilinders van Palpatine op hoge snelheid kan laten werken en is een klein leger aan het maken om zijn Katana Fleet te bemannen en de macht over het sterrenstelsel over te nemen. Het is hem ondertussen ook pijnlijk duidelijk dat zijn plannen en die van Joruus C’baoth niet op één lijn liggen. C’baoth is inmiddels vele malen sterker geworden in de Force dan hij in Heir to the Empire en Dark Force Rising was, ziet zichzelf als rechtmatige heerser van het sterrenstelsel en heeft momenteel alleen nog oog voor de Skywalker familie. Hij moet en zal Luke, Leia en de net geboren tweeling, Jacen en Jaina, in zijn macht krijgen en ze opleiden tot wat een Jedi in zijn ogen hoort te zijn.
Thrawn heeft een aantal asteroïden met stealth technologie onzichtbaar gemaakt en deze in een baan om Coruscant gebracht, waardoor het voor de kopstukken van de New Republic onmogelijk is de planeet te verlaten. Leia, Winter, Bel Iblis en Talon Karrdes slicer Ghent gebruiken hun tijd als gevangen dus maar nuttig om eindelijk de geheimzinnige Delta Source spion die zich al tijden in het paleis bevindt op te sporen en onschadelijk te maken. De onthulling van de spion is verrassend maar ook enigszins anticlimactisch, na er in de vorige twee boeken erg vaak over gehoord te hebben.
Han, Chewie, Lando en de droids zijn ondertussen onderweg naar Wayland om daar de cloning faciliteit van Thrawn te vernietigen terwijl Luke en Mara Jade het hier uiteindelijk opnemen tegen C’baoth en de kloon die hij van Luke gemaakt heeft. Mara heeft een grotere rol dan ze in de eerdere twee boeken had, mede doordat de titel van het boek slaat op de subliminale opdracht die Palpatine in haar geest geplaatst heeft. De manier waarop Zahn het voor Mara mogelijk maakt om deze opdracht uit te voeren is leuk bedacht, al is het iets dat je al van mijlenver ziet aankomen. Maar dat mag de pret niet drukken.
Deel één en twee van deze trilogie voelden echt als een eerste en tweede deel van een groter verhaal, maar deel drie heeft wat meer elementen die het ook wat sterker op zijn eigen benen laat staan. Het is uiteraard wel de afsluiter van de trilogie waarbij verschillende verhaallijnen afgesloten worden, terwijl andere juist open blijven om later verder uitgediept te kunnen worden. Een aantal van de verhaallijnen zijn wat schaars gebruikt en lijken niet meer dan opties voor latere verhalen te zijn, in tegenstelling tot belangrijke elementen van dit verhaal.
Net als de eerste twee delen vertrouwt ook The Last Command jammer genoeg heel erg op toevalligheden om onze helden te helpen. Het gebeurt in de gehele trilogie naar mijn mening te vaak dat personages toevallig op dezelfde plek terecht komen of er iets buiten hun weten om gebeurt en het verhaal daardoor voortgezet kan worden.
De progressie van C’baoth voelt gedurende de hele trilogie ook wat geforceerd en ongeloofwaardig, hij groeit per boek exponentieel in zijn Force krachten zonder dat daar een duidelijke reden voor lijkt te zijn. In The Last Command lijkt hij sterker te zijn dan Palpatine en Yoda samen. Zijn geestelijke gesteldheid gaat juist de andere kant op, maar dat wordt verklaard door de kloontechniek. Deze veranderingen in zijn personage maken hem een wat onvoorspelbare antagonist die spontaan van locatie veranderd, ogenlijk alleen om een nieuwe confrontatie een interessantere setting te geven.
Thrawn is minder onvoorspelbaar, zijn personage blijft gedurende de drie boeken vrijwel gelijk, maar in het grote plaatje is hij een minder gevaarlijke vijand dan deze ”Thrawn trilogie” in eerste instantie zou doen geloven. De ontknoping van de situatie tussen hem en de Noghri en de rol die Leia daarin speelt geeft voldoening voor die verhaallijn maar is als einde voor Thrawn net zo anticlimactisch als de Delta Source onthulling.
Het meest interessante aan het verhaal is misschien wel het stukje waarin Luke zijn twijfels uitspreekt over het trainen van zijn nieuwe neefje en nichtje. Hij is bang dat hij niet goed genoeg is om ze op een goede en veilige manier te trainen, wat de reden is dat hij in eerste instantie achter C’baoth aan gaat. Deze gedachte spiegelt ook mooi met de Luke die we later in The Last Jedi leren kennen.
Al met al ben ik nog steeds van mening dat de LEGENDS Thrawn trilogie te veel lof krijgt voor wat het is. Als eerste stap in de grotere Star Wars wereld was het in de jaren 90 een hele goede stap, maar met het oog op alle verhalen die er de afgelopen dertig jaar uitgekomen zijn verbleekt hij heel erg tussen de pareltjes die we sindsdien gekregen hebben. Maar dat neemt niet weg dat deze boeken zeker vermakelijk zijn en ook natuurlijk een aanrader voor iedereen die geïnteresseerd is in de LEGENDS verhalen.
Met dank aan Del Rey voor het beschikbaar stellen van Star Wars: The Last Command voor deze review.