Personages waar je van houdt
D-O
Personages zijn niet consequent
Ondermijnt eerdere films lichtelijk
De raarste dingen kunnen gebeuren in Star Wars. Een boerenjongen kan een ruimtestation opblazen. Een jonge slaaf kan de ultieme oorlogsheld en later oorlogsmisdadiger worden. Twee jonge mensen kunnen door de Force over miljoenen kilometers met elkaar verbonden worden.
Met The Rise of Skywalker (TRoS) is er echter iets gebeurd dat ik niet voor mogelijk had gehouden. Ik heb me namelijk niet echt vermaakt.
Stop! Annuleer niet meteen je tickets. Ik denk namelijk niet dat de film objectief verschrikkelijk is. Het plot is ingewikkelder dan noodzakelijk en karaktermotivaties zijn niet altijd even logisch. Echter scoort de film op vele andere punten gewoon een dikke voldoende. Maar zoals iedere Star Wars film maakt TRoS keuzes waar niet iedereen het mee eens zal zijn. En waar The Last Jedi sommigen in het verkeerde keelgat schoot, was het bij Rise mijn beurt om het oneens te zijn met het gros van de keuzes.
De vergelijking met TLJ maak ik expres. The Rise of Skywalker lijkt namelijk in alles een manier om de zieltjes terug te winnen die de laatste jaren ontevreden zijn geworden. En wat je ook van de vorige cinematische uitstapjes vond, dat komt deze film niet ten goede. Zo’n beetje alle grote momenten uit The Last Jedi worden omgedraaid of gepersifleerd. Terwijl de referenties aan de originele trilogie veelvuldig en zeer voorspelbaar worden. Het is zonde als een film zich zo spiegelt aan dat wat er voor is gekomen in plaats van een eigen identiteit te creëren.
Maar goed, het verhaal dus. Ultieme slechterik Palpatine is terug, en het is aan Rey, Finn, Poe en schurk Kylo Ren om hun plaats in de strijd om het universum te vinden. En dat is hoever ik kom zonder spoilers te delen.
Wat ik wel kan vermelden is dat deze ogenschijnlijk simpele stand van zaken uitmondt in een wirwar van nieuwe personages en plot devices die je bij moet houden. Na alle uitleg in het begin komt de film op stoom en volgt er wel een stroom aan epische typische Star Wars momenten. Als de lichtzwaarden kletteren kun je het niet helpen dat er een brede lach op je gezicht verschijnt.
Dat kletteren doen ze uiteraard weer in een presentatie die audiovisueel top is. Alle special effects zien er goed uit, componist John Williams heeft weer een topper van een soundtrack afgeleverd, en de geluidseffecten voelen alsof ze in het Star Wars universum thuis horen. Het enige dat enigszins afleidt zijn de momenten met Leia. Het is merkbaar dat er oud beeld- en geluidsmateriaal is gebruikt om de laatste rol van Carrie Fisher mogelijk te maken. Maar men had weinig andere keus dan het op deze manier op te lossen, dus dat neem ik ze ook niet geheel kwalijk.
Ook de acteerprestaties zullen geen verrassing zijn. Adam Driver is wederom beter dan een Star Wars film verdient. Ook het trio Ridley, Boyega en Isaac imponeert. Ze delen in deze film eindelijk scenes met z’n drieën, en het voelt meteen alsof het nooit anders is geweest. De andere acteurs krijgen minder om te doen, maar doen daardoor niet voor de rest onder. Zeker Ian McDiarmid als Palpatine heeft er duidelijk plezier in om weer een oerslechte eikel te spelen.
Alles bij elkaar vind ik het weer moeilijk om te zeggen wat de algemene indruk van deze film zal zijn. Zelf vind ik het alles behalve een perfecte afsluiter van de Star Wars saga. Maar er is ruimte voor anderen om een totaal andere mening te hebben. En laten we eerlijk zijn… Als je deze review leest, is er toch geen kans dat je na 42 jaar opbouw deze film aan je voorbij laat gaan? Ga het zeker zelf zien, moge het je beter afgaan dan mij.
Star Wars: The Rise of Skywalker is de negende en voorlopig laatste film in de Skywalker Saga. De film wordt geregisseerd door JJ Abrams en geschreven door Abrams en Chris Terrio. De cast bestaat o.a. uit Daisy Ridley, Adam Driver, John Boyega, Oscar Isaac, Anthony Daniels, Billy Dee Williams, Ian McDiarmid en Naomi Ackie. De film draait vanaf 18 december in de Belgische en Nederlandse bioscopen.
