De ontsnapping lijkt nabij. Merkbaar is dat de macht van The Empire zwaarder weegt op elk van hen aan de goede kant. Maar in de meest duistere hoeken van het melkwegstelsel weet Andor een stralend lichtpuntje te zijn.
Deze review staat vol met spoilers. Heb je de aflevering nog niet gezien, stream deze dan, voor het lezen, eerst op Disney+.
Review Aflevering 2: That Would Be Me
Review Aflevering 3: Reckoning
Review Aflevering 5: The Axe Forgets
Andor gaat verder dan Star Wars
Dat Andor anders is dan andere series in de Star Wars-catalogus moge duidelijk zijn. Zo werd vorige week nog een zelfmoord getoond en laat ‘Nobody’s Listening!’ zien hoe The Empire aan haar informatie komt. Waar eerder in A New Hope de deur netjes dichtviel toen Leia duidelijk gemarteld ging worden, toont Andor juist wat er gebeurt wanneer deze deur open blijft staan. Ja, we zien voor het eerst in Star Wars live-action hoever The Empire durft te gaan wanneer martelen toegestaan is. Een zware, harde scene die niet zou misstaan in de gemiddelde oorlogsfilm. Dat de deur daarna alsnog dichtvalt (op een filmtechnische manier die één op één overgenomen is uit A New Hope) zorgt ervoor dat wij als kijkers met dat beetje informatie in mogen vullen wat er nog meer plaatsvindt. Want wat The Empire daadwerkelijk achter gesloten deuren doet is blijkbaar zelfs voor een serie als Andor te heftig om te laten zien.
Aflevering 9 toont wederom dat Andor een serie is die niet alleen goed geschreven is, maar waarbij de gehele cast perfect op zijn plek is. We zien acteerprestaties van de bovenste plank. Niet alleen bij Cassian Andor zelf, maar vooral aan de kant van The Empire, de in wit gehulde ISB’ers. De link naar het echte leven en onze eigen geschiedenis is steeds makkelijker te maken. Duidelijk is dat Nazi-Duitsland (zoals in heel veel Star Wars) duidelijk een inspiratie is geweest voor de tactieken van degenen aan de slechte kant van de strijd. Het maakt van Andor niet alleen een serie die heel anders is dan al het andere Star Wars wat we tot nu toe hebben gezien, het maakt het ook een veel menselijker drama. Dit is Star Wars dat haar kijkers uitdaagt met gecompliceerde onderwerpen en niet steeds terug wil vallen op epische gevechten of spectaculaire vergezichten.
Van Andor naar Rogue One
Interessant is dat we langzaam maar zeker de Cassian zien die we later (of eerder, het is maar hoe je het wil zien) tegenkomen in Rogue One. De kwaliteiten van een leider dienen zich aan, ook al zit hij nog steeds gevangen. Hij probeert stukje bij beetje informatie te vergaren om zijn verblijf op deze nare plek stukken korter te maken. Een ontsnapping is de enige uitweg, niet het uitzitten van de straf die niet alleen niet onrechtvaardig was, maar ook compleet onnodig. Cassian heeft een doel, een missie. Een vooruitzicht waar hij alles voor moet zien te doen om daar te komen. De manier waarop Diego Luna hem speelt (en vaak zijn ogen gebruikt om hele verhalen te vertellen) is doeltreffend. Helemaal wanneer hij eindelijk door weet te breken bij Kino Loy, het personage dat gespeeld wordt door Snoke in hoogst eigen persoon; Andy Serkis.
Waar aflevering acht een hele solide basis wist te leggen voor het ‘drieluik aan afleveringen’, weet deze negende vooral de verdieping in te gaan. We zien meer van de gevangenis, waar duidelijk wat aan de hand is. Doordat de verschillende afdelingen met elkaar ‘praten’ door middel van handgebaren, toont de serie op een sterke en interessante manier dat het onmogelijk is om mensen hun stem af te nemen. Je kunt iemand wegstoppen in een gevangenis, maar het gevecht in hen zal altijd door gaan. Je kunt een rebel het zwijgen niet opleggen, zelfs wanneer hij of zij geen woorden kan gebruiken. Het feit dat mensen volgens The Empire goedkoper en makkelijker zijn om te gebruiken dan droids, laat nogmaals goed zien hoe The Empire alles doet om haar doel te bereiken. Zelfs wanneer een mens zijn mensheid moet verliezen.
Mon Mothma strijdt verder in de schijn-Senaat
Aan de andere kant van het verhaal treffen we Mon Mothma opnieuw aan in de Senaat. Tenminste, in een schim van dat wat ooit de Senaat was. Dat ze roept dat men niet moet vergeten wat de geschiedenis van het gebouw was, spreekt boekdelen. Ook hier maakt Andor op slimme manier duidelijk hoe sterk de macht van Palpatine is, hoe krachtig zijn Empire is. In een beduidend simpele scène toont de serie ook hoe moeilijk het is om juist de stem te blijven gebruiken terwijl niemand naar je wil luisteren. De strijd die Mothma levert, terwijl alles en iedereen tegen haar lijkt te zijn, maakt het personage interessanter en dieper. Ik ben persoonlijk dan ook bijzonder benieuwd of ik na het einde van deze serie Rogue One anders ga beleven, refererende naar het personage van Mothma.
Wat niemand echter aan zag komen is het feit dat Vel blijkbaar een nicht van Mothma is. Ze vechten samen de strijd tegen The Empire, al doen ze het beide op een eigen manier. Waar de een een politieke strijd lijkt te leveren, is de andere meer ‘hands-on’ tijdens het gevecht. Maar de een kan niet zonder de ander. Waar we blijkbaar wel zonder konden deze week is Saw en Luthen. Beiden ontbreken geheel. Dat is geen punt van kritiek. De serie neemt nogmaals de tijd om de personages nog dichter op de juiste plek te zetten op het schaakbord. Volgende week komt de zet die schaakmat moet betekenen.
Andor laat deze week wederom zien hoe hard The Empire is en hoeveel harder gestreden moet worden om een plek in het universum te krijgen. Het schrijfwerk, de regie, het acteerwerk en de visuals zijn van hoog niveau. Met een soundtrack die de spanning aan weet te sturen, is het wachten op aflevering tien. De ontsnapping lijkt nabij…