In 1993 was Star Wars: X-Wing een gigantische hit, waardoor in 1994 een opvolger kwam in de vorm van Star Wars: TIE Fighter. Wanneer je deze samen brengt moet dat resulteren in een kaskraker, moeten de breinen bij LucasArts gedacht hebben. X-Wing vs. TIE Fighter kreeg echter geen verhaalgedreven campagne, waardoor het grote publiek de titel nooit zag als een deel drie in de serie.
Waar de game technisch gezien superieur is aan haar voorgangers, focuste X-Wings vs. TIE Fighter zich volledig op het spelen met meerdere spelers tegelijk. Om dit te kunnen doen werd de engine (de motor waar de game op liep) volledig opnieuw geschreven door de ontwikkelaar. Dit zorgde ervoor dat het spel meteen de nieuwste technologieën kon omarmen. Hierdoor kwam de game op CD-Rom uit en bracht het een volledige audio soundtrack met muziek zoals we het verwachten. De resolutie van de beelden lag hoger, de schepen kregen ‘texture mapping’, waardoor er meer diepte te zien was en omgevingen waren gedetailleerder. Ook moest de complete manier van navigeren opnieuw bedacht worden. Waar in de eerdere delen de omgeving om jouw cockpit heen bewoog, bewoog hier voor het eerst jouw schip door de omgeving. Hoewel je daar als speler misschien minder van merkt, is het qua game wel handig wanneer je in multiplayer daadwerkelijk de overige vijanden door een 3D omgeving ziet bewegen.
Een grote aanvulling op de bestaande gameplay uit eerdere delen was het maken van de keuze in wat voor Squadron je terecht wilde komen tijdens je missie. Omdat de missies wat dynamischer waren qua opzet, had dit een grote invloed op dat wat je ging spelen. Zo kon je tijdens een missie bijvoorbeeld kiezen voor het vliegen in een X-Wing om vijanden uit te schakelen, of juist om als een Y-wing als support te dienen. Doordat de game zo’n focus had op meerdere spelers, waren de meeste missies daadwerkelijk ook gebaseerd op samenwerken, het samen vliegen met andere spelers, waarbij ieder zijn eigen rol had. Daarnaast was het mogelijk om het met al die spelers op te nemen tegen de computer, of juist tegen elkaar.
Hoewel de game een revolutionaire aanpak had – een game als deze op zo’n schaal was nog niet eerder gedaan – wist het toch niet het succes van de eerdere delen in de franchise te evenaren. Hoewel het Star Wars-gevoel enorm aanwezig was, was het feit dat er geen verhalende campagne aanwezig voor velen een groot minpunt. Het voelde niet als het vervolg waar op gehoopt werd. Naast de verhalende missies waren er ook geen filmpjes en geen scenario’s om de speler dieper het universum in te trekken. In feite waren er maar twee echte missies aanwezig die constant opnieuw gespeeld konden worden: Quick Strike bij de Rebels, Clean Sweep bij de Imperials. Elk van deze twee missies had acht kleinere combat scenario’s die los van elkaar gespeeld konden worden, of verpakt in een groter geheel. Om als ‘kant’ te winnen was het zaak om als eerste drie scenario’s te voltooien als de nummer één.
Op 30 november 1997 verscheen er een uitbreidingspakket in de vorm van Balance of Power, een pakket dat veel problemen op moest lossen. Het bracht een heuse Imperial en Rebel-campagne met vijftien missies per zijde. Om het verhaal te vertellen waren er nu wel filmpjes aanwezig om het grotere geheel aan elkaar te breien. Daarnaast was er een nieuwe multiplayer battle; Balance of Power in the Airam Sector. Verder werden de B-Wings en andere schepen toegevoegd om spelers nieuwe opties te geven.
Helaas wist X-Wing vs. TIE Fighter in haar originele staat dus niet te zijn wat spelers gehoopt hadden, maar Balance of Power deed veel goed. Hoewel de titel misschien nooit de legendarische status van de eerdere delen heeft mogen ontvangen, speelde het gigantisch lekker weg en knalde de potentie van je scherm. Niet de beste game, maar wel een hele goede.