Na drie inmiddels befaamde space combat Star Wars games, waarbij vooral X-Wing en TIE-Fighter het enorm goed hadden gedaan, moest X-Wing Alliance het vierde spel worden waarin de epische gevechten in de ruimte centraal stonden. Ontwikkelaar Totally Games wist de speler opnieuw plaats te laten nemen in bekende schepen, alsook in voertuigen die nooit eerder bestuurbaar waren.
Om meteen met de deur in huis te vallen; X-Wing Alliance speelde je duidelijk voor het verhaal. De missies, waarin dit verhaal verteld werd, waren speelbare manieren om het narratief naar de speler over te brengen. Ja, hier zat duidelijk talent achter. Het verhaal schotelde voldoende actie, verraad, actie, het veranderen van loyaliteit, actie, epische stukken en actie voor. Je kroop in de schoenen van Ace Azzameen tijdens een beginnende carrière als een cargo pilot bij Twin Suns Transport Services, het familiebedrijf. Hoewel je vooral cargo verscheept voor The Empire, merkt je vader dat het veel lucratiever is wanneer er stiekem ook illegale missies aangenomen worden voor de Rebellen. Zolang de prijs maar juist was, uiteraard. Zonder veel van het plot weg te geven kun je er vanuit gaan dat het niet lang duurt voordat je je daadwerkelijk bij de Rebellen aansluit om daar de beste starfighters te testen.
Een langzame start
Aangezien je in het begin van het spel niet veel meer was dan een vervoerder, begon de game bijzonder traag. Je moest je cargo ophalen, langzaam naar je doel brengen en daar afleveren. Spannend? Niet echt. Echter, met de Y-1300 Corellian Transport onder de knoppen (hetzelfde schip als de Millennium Falcon) voel je meteen dat er potentie is tot meer. Al snel mocht je met de YT-2000 aan de slag. Dit was een groter schip welke eigenlijk diende om de besturing van de game onder de knie te krijgen. De vroege missies boden namelijk weinig uitdaging, maar waren eigenlijk een verkapte tutorial. Het zorgde ervoor dat je klaar was en de uitgebreide interface onder de knie had voordat het echte werk begon.
X-Wing op een grotere schaal dan ooit, maar met een irritant missiesysteem
Tijdens een uitgebreid gevecht op Hoth (misschien heb je er ooit van gehoord) hebben de Rebellen het zwaar tijdens hun poging om terug te trekken en elkaar te vinden. ‘This is where the fun begins’. Inmiddels is Ace een lid van de Rebel Alliance en krijgt hij diverse missies op zijn pad welke uiteindelijk zullen resulteren in een aanval op de tweede Death Star. Voordat je daar kwam had je al schepen onder de knoppen gehad zoals de -Wing, B-Wing, Y-Wing, Z-95 HeadHunter en uiteraard de X-Wing. De Millennium Falcon mocht je zelfs besturen tijdens de aanval op diezelfde Death Star.
Een van de nieuwere onderdelen in X-Wing Alliance was de toevoeging van de Hyperdrive waardoor je makkelijk tussen diverse systemen kon reizen. In eerdere titels uit de franchise werden alle gevechten in hetzelfde sterrensysteem uitgevochten. Nu dat niet meer het geval is opent de rest het universum. Ook tijdens missies. Hierdoor worden missies langer en complexer en moet je vaak verder denken dan dat wat je op je scherm ziet gebeuren. Daarnaast zijn er ook meerdere doelstellingen te behalen per missie op diverse plekken in de ruimte. Ook gaf het ruimte voor veel grotere (en epischere) ruimtegevechten. Het spel ondersteunde tot 96 schepen per gevecht, iets wat redelijk ongekend was in 1999.
Hoewel dit allemaal bijzonder positief klinkt, waren er zeker punten die de game omlaag wisten te halen. Zo was het verhaal enorm lineair. Er waren een hele hoop missies om te spelen (vijftig stuks!) waarin de game in een rechte lijn door deze levels heen ging. Echter, wanneer een kleine objective even niet gehaald werd in een missie, moest de gehele missie opnieuw gespeeld worden. Iets wat behoorlijk wat frustraties voort kon brengen. Hier had de ontwikkelaar naar concurrent Wing Commander kunnen kijken om te zien dat een ander soort missie structuur zorgde voor een interessantere game. Daarnaast waren er kleine bugs aanwezig. Zoals een wingman die vertelde dat je missie geslaagd was wanneer dit helemaal niet zo was omdat een bepaalde container niet geïnspecteerd was. Een container die door deze computer gestuurde wingman geïnspecteerd moest worden. Door een fout in het spel was hierdoor de missie niet te halen en moest je volledig opnieuw beginnen. Gelukkig waren er wel hints te krijgen wanneer je vast zat in een missie en echt niet meer wist wat je moest doen.
Audiovisueel zat X-Wing Alliance goed in elkaar
Gelukkig stond tegenover deze ‘dark side’ van het spel heel veel goeds. Zo zag de game er grafisch bizar gedetailleerd uit (we spreken nog steeds over 1999) waardoor vooral de diverse schepen uit het scherm lekken te knallen. Schepen hadden namelijk twee keer zoveel polygonen gekregen ten opzichte van X-Wing vs. TIE-Fighter, wat resulteerde in twee keer zoveel details. Had je dus een goede 3D-kaart in je PC zitten, dan was dit echt genieten. Je had sowieso best een goede PC nodig om dit spel te spelen zoals de ontwikkelaar bedoeld had. Zelfs de wat duurdere PC’s van die tijd hadden haperingen in het beeld wanneer je speelde op de maximale resolutie van 800×600.
Zoals bij andere Star Wars games het geval was, was ook hier het geluid weer van hoge kwaliteit. Gesprekken waren volledig ingesproken en elk geluidseffect leek te kloppen. De soundtrack was dynamisch, waardoor de muziek zich aan leek te passen op dat wat op je scherm gebeurde. Wanneer een Star Destroyer ineens het beeld in vloog begon spontaan de Imperial March, maar wanneer jij een toffe actie deed werd de muziek een stuk intenser. Daarnaast bood de game een optie om de meest nieuwe technologie te gebruiken wanneer jij echt veel geld in je PC had gestopt. De game ondersteunde niets minder dan 3D Sound.
Dankzij de multiplayer ging het spel nog lang mee
Niet alleen op het gebied van het geluid wist X-Wing Alliance diepe indruk te maken, maar ook op het multiplayervlak. Tot acht spelers konden tegelijkertijd met elkaar spelen via een LAN, of online via MSN Gaming Zone. In de multiplayer had je de beschikking over maar liefst 28 verschillende schepen afkomstig van de Rebel Alliance alsook the Empire. Hierbij was elk schip anders en had het zijn eigen voor en nadelen. Zo was de A-Wing snel en kon ‘ie scherpe bochten maken, maar leverde je daarbij in op armor, oftewel de sterkte van de romp. Je was dus kwetsbaarder in ruil voor snelheid. De Imperial Shuttle was dan weer trager maar kon tegen een behoorlijk stootje. Zo was er in de uitgebreide collectie altijd wel een schip welke bij je speelstijl paste, al was het interessant om juist een beetje te experimenteren met de mogelijkheden.
Daarnaast waren er ook behoorlijk wat verschillende manieren om daadwerkelijk te spelen. Zo waren er de standaard deathmatches waarin je elkaar keer op keer kapot moest knallen, maar ook enorme Capital Ship Runs. Als host kon je precies de parameters en regels van het volgende potje bepalen. Het aantal punten dat gehaald moest worden, waar de missie zich afspeelde en meer van dat soort dingen. Het zorgde ervoor dat X-Wing Alliance een lange tijd online in leven is gehouden. Sterker nog, er zijn nog steeds mensen die het spel spelen.
X-Wing Alliance had zeker zijn mindere punten, maar over het algemeen wisten de sterke punten deze snel te doen vergeten. Met een geweldig verhaal, prachtig geluid en graphics om je vingers bij af te likken, wisten veel gamers voor deze game te vallen. Omdat het de laatste ‘klassieke Star Wars game’ voor een lange tijd zou zijn, was het voor velen ook meteen het afscheid van een era. Een nieuw tijdperk stond op het punt om te beginnen…