Waar het in 1998 heel normaal was om een spelcomputer in huis te hebben, waarbij de Sony PlayStation en Nintendo 64 het tegen elkaar opnamen, was de arcadehal niet meer zo populair als dat ooit het geval was geweest. De populariteit van de grote kasten zou nooit meer zo intens zijn zoals in de jaren tachtig. Het gemak van het spelen van indrukwekkende games op je eigen tv, waarbij je niet steeds opnieuw een gulden in moest werpen, was voor velen genoeg om niet keer op keer een uitje naar de arcadehal te plannen. Toch bleven er games gemaakt worden, specifiek voor de doelgroep die de arcade nog wel hoog in het vaandel had staan. Star Wars Trilogy Arcade moest bewijzen dat er wel degelijk elementen waren die thuis niet te beleven waren.
Star Wars Trilogy Arcade verscheen in 1998 en was een game (met bijbehorende kast) van Sega en werd geprezen om de indrukwekkende grafische pracht. Aangezien Star Wars weer (opnieuw) populair was geworden door de recente release van de Special Editions van de originele trilogie, en hiermee veel nieuwe fans wist te creëren, besloot de ontwikkelaar om haar game dan ook gewoon op deze films te baseren. Een slim besluit, aangezien de saga voor velen nog vers in het geheugen lagen.
De game laat zich omschrijven als een ‘Light Gun Game’, waarbij het spel zelf het pad bepaalt waar jij als speler overheen zou lopen. Je had nergens de controle over waar het personage in je spel heen zou lopen, hoewel je alles uit de ogen van dit personage zag. Het enige wat jij moest doen was je wapen richten op de vele, vele tegenstanders. Het is dan ook een slimme zet geweest dat LucasArts zelf niet de game in ontwikkeling heeft genomen, maar dit over heeft gelaten aan Sega. Dit bedrijf wist in de jaren negentig behoorlijk wat hits te scoren in het genre. Want waar de arcadehallen misschien niet meer zo populair waren als een decennium eerder, was dit juist een genre wat spelers keer op keer terug liet komen.
On-rails combat in Star Wars Trilogy Arcade
Het feit dat je als enige doel had om je wapens te richten op de diverse tegenstanders, zorgde meteen voor met competitieve element in het spel. Hoe sneller, beter en doeltreffender jij vijanden kon raken (en de hoeveelheid uiteraard), zorgde voor een puntentelling. Hoe meer punten je had, hoe hoger je kwam te staan in de High Score. Het spel was ingedeeld in drie secties die stuk voor stuk belangrijke momenten uit de films na lieten spelen. Hier werd duidelijk naar de films gekeken om zo de meest iconische momenten vast te leggen. Dat het een light gun-spel was, betekende niet dat je altijd met een pistool door het spel liep. Nee, levels waren gewoon vanuit de vele vliegende fighters, afgewisseld met levels op de grond waarin je wel gewoon schoot. Daarnaast kon je zelfs twee keer een lichtzwaard hanteren. Eerst tegen Boba Fett en even later zelfs in een episch duel tegen Darth Vader. Aangezien de game er grafisch zo indrukwekkend uit zag, was dit voor velen een droom die uitkwam. Waar deze saber gevechten heel persoonlijk aanvoelde, waren juist missies tijdens de Battle of Hoth en de Battle of Endor gigantisch in schaal en bijzonder cinematisch.
De Star Wars licentie, de kunsten van Sega en de sterke gameplay zorgde ervoor dat Star Wars Trilogy Arcade al snel bestempeld werd als een van de beste games in het genre. Dat het spel voor velen zelfs de standaard die gezet werd met House of the Dead wist te overtreffen, betekende veel. Door de afwisseling in gameplay (wat vaak in andere games in het genre niet zo was, daar herhaalde je steeds hetzelfde trucje), de grote opzet en het feit dat het spel een lust voor het oog en oor was, verdwenen er behoorlijk wat losse munten de kast in. Het spel was natuurlijk niet perfect, zo was het vechten met een lichtzwaard soms net niet nauwkeurig genoeg en werd je soms ’te makkelijk gedood’ doordat er ineens een aanval uit het niets kwam. Maar dat mocht duidelijk de pret niet drukken.
Het spel was (en is nog steeds) een leuke uitdaging en weet vandaag de dag nog goed mee te komen. Omdat alles in het spel zo gedetailleerd weergegeven werd (het oogde strakker dan de gemiddelde PC-game uit die tijd), kun je het nu nog steeds zonder blikken of blozen spelen. Van de trench op de Death Star, tot de besneeuwde heuvels op Hoth en de wrakstukken van de Death Star II; Star Wars Trilogy Arcade bood een prachtige simulatie. Voor de soundtrack werden geen minifiles gebruikt, maar heuse MP3’s, zodat de muziek exact zo klonk als een jaar eerder in de bioscoop. Omdat MP3’s volledige tracks kon bieden zonder te veel ruimte op te slokken, bood Star Wars Trilogy Arcade hele stukken uit de filmsoundtrack in plaats van korte loops die steeds herhaald werden. Een grote stap voorwaarts.
Geen lange game, maar ook geen makkelijke
Een goede speler kon het spel uitspelen in vijftien tot twintig minuten. Een prima tijd voor een Arcade-titel. Spellen aldaar werden gemaakt voor korte sessies van hooguit een paar minuten. Dit zodat de volgende speler niet te lang hoefde te wachten en er opnieuw geld in de machine gegooid kon worden. Veel spelers kwamen echter nooit zo ver, Trilogy Arcade was namelijk geen makkelijke game. En dan had je dus de keuze om verder te spelen wanneer je dood was. Kostte je alleen wel weer een muntje. Gelukkig kon je zelf bepalen in welke volgorde je het spel speelde. Je hoefde niet de logische volgorde uit de films aan te houden. Wilde je beginnen met The Empire Strikes Back? Dan kon dat gewoon. Want misschien had je vorige keer de missies uit A New Hope al uitgespeeld.
Het was duidelijk dat Sega heel wat tijd en liefde in Star Wars Trilogy Arcade wist te stoppen. Alles oogde en voelde als gaming op hoog niveau. Het was Star Wars-waardig en gaf een ervaring die thuis gewoonweg (nog) niet te beleven was. Het was voor velen de reden om opnieuw de arcade te ontdekken en daar menig avond te slijten. Mocht je de machine toevallig ergens tegenkomen, denk dan niet lang na en gooi er gewoon een euro in. De ervaring die je krijgt is het meer dan waard.