Na Jedi Arena is het vandaag de beurt aan de vierde Star Wars game die is uitgebracht: The Arcade Game. Obi-Wan Kenobi is gestorven, maar zijn aanwezigheid wordt nog steeds gevoeld in de Force. De Death Star, onder leiding van Darth Vader, nadert de planeet van de Rebellen. Jij moet de Rebellen versterken en de Empire stoppen. May the Force be with you!
Meteen vanaf het moment dat Star Wars: The Arcade Game gestart werd, werd geschiedenis geschreven. Het was het eerste spel binnen deze licentie met een daadwerkelijke openingscrawl, zoals de films dat ook hadden. Het zorgde er niet alleen voor dat de game meteen heel Star Wars voelde, maar ook dat er daadwerkelijk een verhaal verteld werd. Er was meer aan de hand dan een simpele gameplay mechaniek waar een compleet spel op moest draaien. Jij was onderdeel van het grotere verhaal, een verhaal dat verteld ging worden.
De eerste ‘echte’ Star Wars space simulator
Star Wars: The Arcade Game, ontwikkeld door Atari en uitgebracht in 1983, is een zogenaamde ‘first-person space simulator’. Je ziet dus in feite wat de piloot in de cockpit van een voertuig ziet. Het spel speelt zich af tijdens Episode IV: A New Hope, tijdens de Battle of Yavin. Atari wist de beste momenten uit de film te combineren met hoogstaande technologie om een game te brengen die visueel ongekend was. Zo waren daar ineens de Death Star, TIE Fighters, gun turrets en uiteraard de trench om doorheen te vliegen. Het was precies dat wat de gamer wilde doen sinds de woorden Star Wars en videogame samen werden gebracht.
Het spel laat je plaatsnemen in de cockpit van een X-Wing tijdens de aanval op de Death Star, zoals je die kent uit A New Hope. Grootste vernieuwing was dat de game door het gebruik van zogenaamde ‘color vector graphics’ volledig 3D was. Dat is nu de normaalste zaak van de wereld, maar in 1983 was het baanbrekend. De missie was even duidelijk als dodelijk; het vernietigen van de Death Star. Makkelijk was het niet, je moest je een weg banen door behoorlijk wat tegenstand om je uiteindelijke doel te kunnen bereiken. Jouw X-Wing was beschermd met een aantal schilden die er voor zorgde dat je niet meteen het loodje zou leggen. Mochten je schilden kapot geschoten zijn, dan mocht je na een goede treffer opnieuw beginnen.
De game kon op meerdere moeilijkheidsgraden gespeeld worden. Hoe moeilijker je de game instelde, hoe groter de puntenbonus werd. Op de makkelijkste stand begon je in level één zonder punten. Begon je op medium, dan mocht je meteen door naar level drie waarna je na het vernietigen van de Death Star vierhonderdduizend punten extra kreeg. Besloot je op Hard te beginnen, dan startte je meteen in level vijf en kreeg je achthonderdduizend punten en een enorme uitdaging om de game levend te voltooien. Alleen de personen die gevoelig waren met The Force wisten de game op deze stand alsnog tot een goed einde te brengen.
That’s no moon…
De gameplay was zo opgezet dat je steeds waves aan vijanden op je af zag komen die elke keer sneller en moeilijker werden. Je begon met het uitschakelen van TIE Fighters en hun vuurballen, maar wanneer je de vijfde wave wist te bereiken werd de tegenstand wat agressiever. Kogels kwamen van alle kanten. En wanneer Darth Vader zich ook nog eens in het gevecht wist te mengen (en bijzonder lastig was om te raken) wist je dat Luke’s missie in de film een stuk moeilijker was dan dat het misschien leek. Mocht je Vader toch uit de lucht schieten kon je rekenen op een flinke puntenbonus en zelfs extra schilden krijgen voor je eigen schip.
Wanneer je deze waves wist te overleven mocht je vliegen over de oppervlakte van de Death Star zelf. De vijand? De vele gun turrets en towers. Elke gun turret die jij op wist te blazen gaf je een prachtige bonus van tweehonderd punten, terwijl een toren deze konden vermenigvuldigen. Mocht je alle zestien torens uit zien te schakelen kon je wederom rekenen op een flinke bonus. En waarschijnlijk heb je het al door; uiteindelijk ging het er om wie zijn game afsloot met de hoogste score. Want in die tijd waren highscores nog best wel een dingetje.
Mocht je dit gedeelte van de game ook overleefd hebben, dan ging je naar de uiteindelijke trench run. Misschien toch wel het meest iconische stuk uit de film, alsook uit de game. Het was aan de speler om een weg te vinden naar de ‘exhaust port’ terwijl flink wat vijandelijk vuur ontweken moest worden. In latere levels was het zelfs zo dat de trench voorzien werd van meer obstakels die je moest zien te ontwijken. Denk aan bruggen waar je over of onderdoor moest vliegen. Mocht je het einde bereiken, dan was het moment daar dat Obi-Wan je vertelde The Force te gebruiken en de Death Star haar dodende schot te geven. Mocht je dit doen zonder ook maar één keer opgeblazen te worden en zelf niet te vuren, dan kreeg je wederom honderdduizend punten extra.
Wanneer je deze drie secties afgerond had begon Star Wars: The Arcade Game opnieuw, dit keer echter in een moeilijkere stand. Hoe lang kon jij het uithouden? Hoe hoog wist je te eindigen op het ‘leaderboard’? Wat was jouw eindscore? Het was het moment om op te scheppen richting je vrienden, familie en overige Star Wars-fans.
Grafisch revolutionair voor zijn tijd
Hoewel de game er nu misschien lachwekkend uit zal zien, moet je niet vergeten dat op het grafische gebied hier echt stappen werden gezet. De game verscheen in de tijd dat (en nu gaan we even heel technisch worden) polygonen nog een jaar van ons verwijderd waren, waardoor het gebruik van vector graphics de beste manier was om een hoge framerate te krijgen in een 3D omgeving. Alles ziet er uit alsof het getekend was met lijnen, wat het in feite ook was. De techniek was nog niet ver genoeg om alles zo gedetailleerd in beeld te brengen als dat we nu gewend zijn, uiteraard. Maar het maakte niet uit. Het was geweldig om dit vanuit de ogen van een X-Wing piloot mee te maken. Dit was ongekend, nieuw en wist je helemaal op te slokken.
Daarnaast waren er ook zeven stukken muziek uit de film aanwezig in de game. Uiteraard de bekende Star Wars theme, maar ook Obi-Wan’s theme, de muziek uit de Cantina en The Imperial March. Ook waren er daadwerkelijk stemmen uit de film aanwezig. Zo schreeuwde Han Solo ‘blow that thing!’ voordat je de Death Star tot schroot schoot. Dit zorgde er nog meer voor dat je als speler echt het idee had dat je in Star Wars zat. Ja, deze game wist op technisch vlak de complete industrie versteld te doen staan. Star Wars (zoals de game origineel als titel had, waarna deze later veranderd werd naar Star Wars: The Arcade Game) is verschenen in de arcadehallen, op de Atari 2600, Atari 5200, Atari XI, ColecoVision en de Commodore 64. In 1991 verscheen een opgepoetste versie voor de NEC PC 98-01 en de Sharp X68000. Hier droeg de game echter de titel Star Wars: Attack on the Death Star. Mocht je de kans hebben om het spel ooit eens te spelen, doe dan niet lacherig over wat je ziet, maar besef hoe belangrijk dit spel geweest is in de complete geschiedenis van videogames…