Anders dan met de eerste game situerende in het Star Wars universum, verscheen de tweede in het jaar met de gelijktijdige film. The Empire Strikes Back verscheen in 1982 voor de Atari terwijl Return of the Jedi – Death Star Battle in 1983 verscheen. Wanneer je de bioscoop uitliep kon je het avontuur dus zo ongeveer thuis meteen opnieuw beleven.
Mocht je opgegroeid zijn in het tijdperk van de PlayStation, de PlayStation 2 en de Xbox 360, dan is het bijzonder ‘normaal’ dat je na het zien van een grote film in de bioscoop meteen de film kon herbeleven thuis in de vorm van een videogame. In 1983 was dat echter niet het geval. Het was best speciaal dat je de film in hetzelfde jaar kon spelen. Alhoewel, niet heel de film. De game focuste zich op een vrij bepaalde scène, zoals de titel misschien al weg lijkt te geven.
Return of the Jedi: Death Star Battle is een zogenoemde ‘Shoot ‘em up’ van Parker Brothers welke in 1983 verscheen voor de Atari en een jaar later voor de Sinclair ZX Spectrum. Het was aan de speler om in de Millennium Falcon plaats te nemen. En hoewel de game grafisch uiteraard niet kon laten zien wat de film deed, gaf het de speler toen al een machtig gevoel. Je bestuurde niet zomaar een schip, je bestuurde de Falcon! Het doel was even simpel als duidelijk; het vernietigen van de tweede Death Star boven de bosmaan van Endor. Echter, de opzet was net wat makkelijker dan je misschien zou hopen. Hier vloog je niet vlak over de Death Star om haar kanonnen te ontwijken en zo een weg te vinden naar een zwakke plek. Nee, je schiet van de buitenkant op de Death Star om zo stukken af te breken en een open pad te creëren naar de Main Power Generator in het midden van het ruimtestation. Hoewel het minder spectaculair is dan dat je misschien zou hopen, wist het in 1983 behoorlijk wat Star Wars-hartjes sneller te laten kloppen.
Stiekem was het best tof om als Lando Calrissian de Falcon te besturen, wachtende tot het schild rondom het gevaarlijke station omlaag ging om daarna de Death Star te vernietigen. Het was een droom voor velen die uit leek te komen. Natuurlijk moest je ondertussen jezelf staande zien te houden tegen de vele TIE Fighters en andere schepen die jou het leven zuur probeerde te maken. De Death Star moest kapot voordat The Empire haar helemaal klaar had en het vuur op jou kon openen. Al schoot het gevaarte uiteraard al krachtige lasers af die jij moest ontwijken. Ergens deed de gameplay dan ook een beetje denken een mix van Space Invaders en Asteroids. Grappig detail; Star Destroyers zijn in deze game exact even groot als de TIE Fighters. Voornamelijk omdat de consoles van die tijd de kracht niet hadden om deze groter te renderen. Een groot gemis tijdens het spelen is echter de muziek. Niets van de geweldige soundtrack van John Williams maakt zijn opwachting in het spel. Dit terwijl de geluideffecten zeer redelijk waren.
Het feit dat je speelde tegen een tijdlimiet wist de game extra spanning te geven. Je wist dat als je even niet op zat te letten, de Death Star dichterbij haar doel kon komen. En dus de Rebellen wist te verslaan. Een ongekend principe voor veel gamers van die tijd. Het gaf adrenaline als geen ander. Toch is de game in zijn simpelheid te eentonig om constant opnieuw gespeeld te worden. Ja, de game werd steeds moeilijker doordat de Death Star sneller voltooid kon worden, maar eigenlijk deed je steeds opnieuw hetzelfde. En het gemis van een echte aanval op de Death Star zoals in de film was eigenlijk toch ook wel een grote. Maar wat niet is, zou nog komen…