De eerste Rebel Assault wist mensen te verbazen. De verhalende manier van spelen liet spelers Star Wars te laten ervaren alsof ze er zelf onderdeel van waren. Hoewel de canon van de films niet helemaal gevolgd werd (iets wat in die tijd ook helemaal nog niet zo belangrijk was als nu) was het duidelijk dat er meer potentie in die game zat dan origineel gedacht werd. Een vervolg verscheen dan ook twee jaar later.
Het is niet vreemd dat LucasArts besloot om een vervolg op Rebel Assault uit te brengen. Niet alleen zorgde het ervoor dat mensen hun ‘Star Wars-fix’ wisten te krijgen, ook werd het tijdens de release van het spel één van de best verkopende CD-Roms ooit. Het was duidelijk dat fans op meer content zaten te wachten, nieuwe verhalen wilde beleven en wederom in het universum wilde stappen waar ze jaren eerder verliefd op waren geworden. Ook in een tijd waarin games nog niet zo gedetailleerd waren als vandaag de dag wist dit medium fans te verplaatsen. Niet langer waren ze die persoon achter een beeldscherm, maar werden ze Rookie One tijdens het opblazen van de Death Star!
Het was in die tijd dat personages op het scherm nog niet bestonden uit lagen van botten, spieren, bloed, huid en haar, maar uit pixels die samen een hoofdpersoon moesten vormen. Echt gedetailleerd was het nog niet, maar het was voldoende. Om een game tot leven te brengen werd dan ook wel de FMV-techniek gebruikt. Daadwerkelijk gefilmde beelden die tussen levels speelde, of zelfs tijdens het spel bestuurbaar waren. Denk aan de tussenfilmpjes van de vroegere Command & Conquer-titels, of bijvoorbeeld naar de vechtersbazen uit de eerste Mortal Kombat. Echter, een hele game in met de FMV-technologie was niet vaak te vinden.
Filmrealistische graphics in Rebel Assault II
Rebel Assault II liet je als speler dan ook ‘echt een film besturen’. Geen pixelpersonage op je scherm zoals in Super Mario, maar een heuse acteur die door een Star Wars-verhaal heen moest zien te komen. Jij bepaalde wat de acteur deed, jij was het persoon op het scherm. Het is een technologie en speelmanier die we vandaag niet meer zien, maar het werkte voor Rebel Assault II bijzonder prettig. Daarnaast oogde de game hierdoor technologisch bijzonder interessant, iets wat sowieso wel bij Star Wars paste. Op mijn eerste PlayStation, dat vierkante grijze ding van Sony, beleefde ik voor het eerst het volledige avontuur. Opvallend was dat de game op twee cd’s stond. Niet omdat de game bijzonder lang was (je speelde ‘em in een middag uit), maar omdat de echte beelden gigantisch veel data in beslag namen, uiteraard. Sterker nog, de game gebruikte zoveel data dat de PlayStation het soms moeilijk vond om de game te verwerken waardoor beelden en geluiden niet altijd even synchroon op het scherm verschenen. De game verscheen naast de PlayStation ook voor Microsoft Windows, MS DOS Sega CD en Apple’s Mac.
Als een lid van The Rebel Alliance beleefde jij een verhaal, een eigen verhaal. Je personage kwam niet uit een film, niet uit een boek of wat dan ook. Nee, jij was wederom Rookie One. Je was nieuw bij de Rebellen en had nog niet de ervaring die veel van hen om je heen al wel hadden. Al zijn vrienden en familie waren gestorven waardoor er maar één ding was dat hem bezig wist te houden; het verslaan van The Empire. Samen met een nieuwe vriend (Blue) was het aan jou om in de huid te kruipen van Rookie One en bij The Empire te infiltreren, om van binnenuit behoorlijk wat schade toe te brengen. Deze missie bracht je langs een hoop bekende plekken die je misschien al kende uit de drie verschenen films. Denk aan de gangen van Star Destroyers en de bossen van Endor. Het spel gaf je zelfs de mogelijkheid om met een B-Wing te vliegen. En jawel, ook de TIE Fighter kreeg je even onder de knoppen.
Interactieve film
Aangezien je een acteur onder de knoppen had, zorgde dit er ook automatisch voor dat je als het ware een film aan het besturen was. Tijdens deze film zag je bijvoorbeeld hoe Rookie One door de gang van een Star Destroyer liep en hij Stormtroopers tegen het lijf liep. Rookie dook achter een muur alwaar jij de controle over hem kreeg. Jij bepaalde wanneer hij achter de muur vandaan kwam om een schot te lossen uit zijn blaster. Wanneer alle Stormtroopers neer waren vervolgde de film weer en ging Rookie verder met zijn avontuur. Omdat Rookie weinig bewegingsvrijheid had (omdat al zijn acties daadwerkelijk gefilmd moesten zijn) was de besturing tamelijk simpel. Op de PlayStation bestuurde de game met de D-Pad en drie knoppen. Tenminste, zolang je geen schip onder je controle had. Je werd niet zomaar een goede piloot, hier was training voor nodig.
Hoewel de game door de hoge benodigde data op systemen soms haperde, audio niet synchroon liep met het beeld en er soms heftige laadtijden waren, deed het spel exact dat wat het moest doen. Jij zat in Star Wars. Het was de ultieme Star Wars-fantasie. Je liep over de sets van de films, je was daadwerkelijk op Endor. Het is dan ook daarom dat Rebel Assault II bij veel spelers warme gevoelens oproept. Nog steeds, vele jaren later. Het zal nooit de stempel ‘beste Star Wars-game ooit’ krijgen. Het komt niet eens in de buurt. Maar in een tijd waarin dit soort games eigenlijk technologisch nog niet konden, was het niets minder dan een fantastische prestatie.