Met The Phantom Menace zagen we een compleet nieuwe, veel jongere versie van Obi-Wan Kenobi. Met dit keer niet meer de ‘oude’ Alec Guinness maar de veel jongere Ewan McGregor die de rol kreeg het personage een uitgediepte geschiedenis tijdens de hoogtijdagen van de Jedi. Energieker, sneller met het lichtzwaard en met meer humor was hij het perfecte personage voor een eigen videogame. Dat zou je denken, in ieder geval.
Het voortraject van de game was interessant te noemen. Origineel was Obi-Wan in ontwikkeling als een game die op de PC zou verschijnen. De lightsaber combat zou naar een nieuw plan worden gebracht waardoor de actie van je scherm af zou spatten. De combinatie van het toetsenbord en de muis bleek echter een lastige voor een game als deze. Toch was de wil vanuit de ontwikkelaar groot. Obi-Wan werd daarom ook gezien als een vervolg op Dark Forces II. En dat was niet de minste game uit de Star Wars-stallen. Tijdens de oorspronkelijke aankondiging, op 13 mei 1999, waren de beloftes dan ook gigantisch. Helaas leek de ontwikkeling van het spel moeizamer te zijn. George Lucas zelf besloot dan ook om het hele project voor de PC stop te zetten en het spel exclusief op Microsoft’s nieuwe console uit te brengen; de Xbox. Dit omdat daar meer kracht aanwezig was voor dat wat het team voor ogen had met de titel. Met het verschuiven van de titel van de PC naar de Xbox moesten echter wel op andere vlakken concessies gedaan worden. Zo werd de ‘objective based’ multiplayer compleet uit de game gehaald en werden de online mogelijkheden verwijderd. Xbox Live bestond nog niet.
Om zo dicht mogelijk bij de ‘look en feel’ van The Phantom Menace te komen, spraken de ontwikkelaars van LucasArts meerdere keren met de daadwerkelijke mensen die de film maakten. Dit om het spel niet alleen te laten ogen als die film, maar ook zodat het verhaal van Obi-Wan in de game naadloos aan zou sluiten op dat wat in de film ging gebeuren. Toen de game dan eindelijk in 2001 verscheen bleek er op dat vlak ook behoorlijk wat werk verricht te zijn. Echter bleek dit niet meteen gelijk te staan aan een hele goede videogame. Want hoewel het idee achter Obi-Wan fantastisch was en de potentie duidelijk voelbaar is tijdens het spelen, is snel duidelijk dat de goede ideeën sneuvelen onder een matige uitvoering. En waar de gemiddelde Star Wars-fan best wat plezier kan vinden in een game als deze, was dit niet de titel die nieuwe zieltjes voor de franchise ging winnen.
Technische gebreken
De reden waarom is snel duidelijk. Hoe tof een personage als Obi-Wan ook is, met zijn vele manieren om The Force te gebruiken, het stelt allemaal weinig voor als de game eromheen niet mee lijkt te willen werken. Denk bijvoorbeeld aan een camera die op momenten compleet de actie niet in beeld weet te houden waardoor je vaker dan eens een aanval de verkeerde kant op doet (je ziet gewoon ineens niet meer waar je vijand staat). Momenten waarbij jij jezelf als speler een schouderklopje geeft omdat het goed lukte of heel tof oogde, zijn vaak opgevolgd door een Kenobi die van een muurtje valt omdat je niet goed zag dat je al te ver over de rand stond. En dat is jammer, want onder dit alles ligt best een leuke game verscholen.
Sterker nog, er is zelfs heel wat innovatie te vinden in de titel. De manier waarop gespeeld wordt met het lichtzwaard is anders dan in elke andere Star Wars game die eerder verschenen was. Door de sticks op de controller van de Xbox op verschillende manieren te bewegen kun je al snel de meest bekwame aanvallen uit Obi-Wan krijgen. Zonder al te veel moeite schud je de ene hoge aanval uit je personage, om daarna een goed gerichte uppercut te doen. Dat je daadwerkelijk moet letten op de bewegingen van je tegenstander, en niet lukraak op de knoppen kan drukken om aanvallen te ‘spammen’, brengt daarnaast een tactisch element met zich mee. Wanneer de vijand zijn verdediging even open heeft (omdat hij zelf een aanval wil uitvoeren bijvoorbeeld), is het een perfect moment om zelf snel aan te vallen. En vooral niet te wachten tot het moment waarop de tegenstander de verdediging helemaal onder de knie heeft. Wanneer een Tussen Raider zijn gaffi stick boven zijn hoofd heeft, kun je beter met een aanval op de torso starten en niet van boven naar beneden slaan.
Daarnaast is Obi-Wan uiteraard bekend met The Force. Door een knop op de controller in te drukken activeert de jonge Kenobi The Force en lijkt alles om hem heen langzamer te gaan. Het is meteen duidelijk dat dit een game is uit de begin jaren 2000, waarin het Bullet Time-effect uit The Matrix overal aanwezig was. Tijdens deze Force-vertraging kan Obi vijandelijke wapens uit hun handen trekken, hoger springen, objecten wegduwen en vijanden omver blazen met Force Push. Daarnaast is op dit moment het lichtzwaard een stuk sterker. De combinatie van het lichtzwaard en The Force is dan ook interessant. De gevechten zijn uitdagend, diepgaand en te sturen zoals je dat zelf zou willen. Iets wat jou het gevoel wil geven echt Obi-Wan Kenobi te zijn. Het is daarom zo jammer dat de rest eromheen zo ondermaats is en slecht in beeld wordt gebracht.
De actie gaat up en down in Obi-Wan
De game moest het verhaal van Obi-Wan vertellen dat George Lucas niet deed in zijn films. Tijdens het spelen weet je ook waarom Lucas dat niet deed. Er zijn veel loze momenten in de game te vinden waarin gewoonweg weinig tot niets gebeurd. Mooi voorbeeld is de opening van The Phantom Menace, waarbij je samen met Qui-Gon ontsnapt uit een kamer vol met gas. Binnen enkele seconden hak je menig droid omver met je lichtzwaard en het je het idee dat The Force je beste bijstander is in het leven. Je voelt je machtig, groots. Niet veel later loop je heel lang door lege, kale gangen op zoek naar de brug van het schip. Gangen die veel op elkaar lijken en waar amper iets lijkt te gebeuren. De actie is dan ook als een golvend bad. Van veel actie, naar niets, terug naar actie, naar weer een lange tijd niets. Hier en daar een verdwaalde droid kan daar niet veel aan veranderen. Dat je heel de game door dit soort lege gangen loopt, maakt het verhaal van Obi-Wan niet spannender. Of het nu op een schip van de Trade Federation is, in de onderwereld van Coruscant of waar dan ook. Gelukkig is er de noodzaak om op momenten wat puzzels op te lossen om je verhaal te vervolgen. Echter, deze zijn zo simpel en basaal dat je het idee hebt deze al in honderden andere games te hebben voltooid. Zelfs in 2021 al.
Nadat je het verhaal voltooid hebt, is er de mogelijkheid om een vriend te bellen om deze mee te laten spelen. Uiteraard niet online (Xbox Live, niemand had er nog van gehoord in die tijd), maar gewoon naast elkaar op de bank met twee controllers. In ‘head to head’ deelt het scherm zich in twee helften en de tegenstander waar je het nu tegenop moet nemen is precies degene die naast je zit. En hoewel het op papier grappig is (en je gekscherend de tegenspeler Obi-Two kunt noemen), klinkt de mode beter dan dat hij speelt. Deze stand speel je misschien één keer.
Obi-Wan is helaas niet de beste game die de titelheld had kunnen krijgen. Grafisch doet het niks geweldigs (ook al is de techniek van de Xbox duidelijk sterk genoeg voor een game als deze) en qua gameplay is het vaak een herhaling van zetten. Dat de muziek uit de film aanwezig is, brengt de game echter wel voordelen. Het is net een stuk toffer om met je lichtzwaard te zwaaien wanneer Duel of the Fates door je speakers knalt. Het brengt je het authentieke Star Wars gevoel op de juiste momenten. Helemaal wanneer je het op gaat nemen tegen Darth Maul. De game heeft oprecht toffe momenten die je vaker dan eens wilt herspelen. Helaas worden deze te vaak aan elkaar geplakt door middelmatige gameplay en niet al te slimme puzzels. De game werd dan ook geen hit en werd snel door veel spelers vergeten…