Star Wars. De naam alleen al laat mensen hun portemonnee vaak open trekken om geld uit te geven aan veel van het nieuwe wat steeds weer uit wordt gebracht. Of het nu gaat om films, comics, speelgoed, muziek of games; het verkoopt. Een gegeven dat bijzonder fijn is, maar ook lastig voor de licentiehouder. Waar veel geld te verdienen is, worden snel fouten gemaakt. Een van die fouten betreft Masters of Terås Kåsi.
Op het gebied van games heeft Star Wars haar tenen mogen dippen in behoorlijk wat genres. Eerder verschenen al games die je in de cockpit liepen kruipen van befaamde schepen, liepen we met Rookie door de Death Star en mochten we zelfs schaken met The Emperor. Voor Masters of Terås Kåsi besloot de ontwikkelaar een genre te pakken waar Star Wars nog niet in aanwezig was; het fighting genre. Het was een uitstapje dat nieuw was voor de franchise, het werd helaas ook een uitstapje dat door spelers niet werd gewaardeerd.
De eerste Star Wars fighting game
Je kon er natuurlijk op wachten. Met vele, toffe personages in de drie films had Star Wars een perfecte line-up op weten te bouwen voor een fightinggame. Het genre, waarin diverse karakters met elkaar op de vuist moeten gaan, staat bekend om die diversiteit van ‘poppetjes’ waar je mee kunt spelen. Elk met zijn eigen vechtstijl, krachten en combo’s. Elk gevecht speelt af in een andere omgeving waardoor fightinggames hele specifieke werelden hebben kunnen scheppen. Denk maar eens aan hoe Street Fighter en Mortal Kombat in geen opzicht op elkaar lijken, terwijl ze in hetzelfde genre wonen. Star Wars leek gemaakt voor dit. In 1997 bracht LucasArts dan ook Masters of Terås Kåsi, het spel dat de speler beloofde om intense één op één gevechten te laten beleven met de meest bekende namen uit de franchise. Luke Skywalker die het opnam tegen Darth Vader! Boba Fett die zijn vuisten liet gelden in een gevecht tegen Chewbacca. Het klok bijzonder indrukwekkend. Niemand kon vooraf aan zien komen hoe ongeïnspireerd en saai de daadwerkelijke game echt zou zijn.
Wanneer Darth Vader een Terås Kåsi Martial Artist (Arden Lyn) in moet huren om Luke Skywalker en zijn Rebellen om te leggen, weet je meteen dat je het in deze game niet van het verhaal moet gaan hebben. Waarom een Dark Lord of the Sith iemand nodig heeft om Han Solo een kop kleiner te maken? Geen idee. Gelukkig draaiden vechtspellen in die tijd nog niet zo om het verhaal als dat ze vandaag de dag doen. De personages waar je mee kon spelen leken goed op de filmversies, de planeten die je bezocht waren divers en het feit dat elk personage een wapen bracht vermoede dat dit een heel ander soort game zou gaan worden dan de gemiddelde Street Fighter.
Perfect uit balans
De 3D-fighter (omgevingen en personages waren volledig in drie dimensies gemaakt waardoor je je speelbare karakter daadwerkelijk de diepte in kon laten gaan) schotelde hand tegen hand-combat voor. Iets wat we gewend waren in dit genre. Echter, de grote verandering was dat je met een druk op de knop kon schakelen naar een wapen. Elk personage had natuurlijk zijn of haar iconische favoriet onder de knop zitten. Zo kreeg Luke uiteraard een lichtzwaard, terwijl een ander een heuse blaster kreeg. Chewie kon het natuurlijk doen met zijn bowcaster. Echter, waar deze keus voor de introductie van wapens op het eerste gezicht een hele interessante was, bracht het de complete game in gevaar. De balans was namelijk meteen ver te zoeken. En dat terwijl balans tussen personages in dit genre het meest belangrijke is van allemaal.
De game werd hierdoor ook ‘niet eerlijk’. Wanneer je bijvoorbeeld als Luke speelde moest je redelijk dichtbij je tegenstander staan om schade te doen met je lichtzwaard. Echter, wanneer je een schietwapen had kon je van de andere kant van de arena schade toebrengen en de tegenstander op afstand houden. Wanneer je je tegenstander eenmaal in een hoek had gedreven was de overwinning hierdoor bijna een zekerheid. Daarnaast voelden de personages bijzonder log aan, waardoor ze trager leken te reageren dan dat jij knoppen in wist te drukken op je controller. Personages hadden stuk voor stuk ook een speciale aanval die je in kon zetten. Zo’n gigantisch krachtige, om je verlies misschien toch nog in een winst om te zetten. Echter, deze waren voor veel personages enorm nutteloos. Zo schoot Boba Fett raketten de lucht in die behoorlijk wat schade aan konden richten. Tegenstanders van Boba sprongen dus gewoon nooit de lucht in, zodat deze aanval niet tegen ze ingezet kon worden. Wanneer Thok, een Gamorrean warrior, vuur spuugde in zo’n match tegen Boba, was de balans weer compleet weg. Want Thok sprong gewoon niet hoog.
Geen succes
Grafisch zag de game er redelijk oké uit voor de tijd waarin we schrijven. Het spel verscheen in oktober 1997 voor de originele PlayStation, een tijd dat 3D gaming voor thuisgebruik nog nieuw was. Het grafische was dan ook vaak de reden om door te spelen, omdat het toch wel flitsend overkwam, zo’n lightsaber. Naast bekende personages als Luke Skywalker, Leia, Han, Chewbacca en Boba Fett kon je standaard aan de slag met Arden Lyn, Thok en Tusken Raider KkH’Oar’Rrhr. Door progressie te maken in het spel kon je Darth Vader, een Stormtrooper, Jodo Kast (een Alliance SpecOps die een Bounty Hunter werd), Mara Jade (de vrouw van Luke) en Leia in haar metalen bikini vrijspelen. Hier moest je echter wel wat tijd voor in de game stoppen. Veel gamers hebben echter niet alle personages vrijgespeeld. Die waren al veel eerder klaar met het spel…