Het idee om van een populaire film een videogame als Jedi Arena te maken is echt geen idee dat pas ten tijde van de 3D graphics geïntroduceerd is. Hoewel we (vooral ten tijde van de Xbox 360-generatie) doodgegooid werden met de zogenaamde filmgame, was het in de tijd waarin games niet veel meer waren dan verschillende blokjes bij elkaar ook vaak een bron voor een spel. In 1983 was het aan Parker Brother’s om hun visie op Star Wars te brengen naar de Atari 2600.
Omdat de spelcomputers van die tijd nog niet de mogelijkheden hadden als vandaag de dag, liepen ontwikkelaars vaak tegen belemmeringen aan waardoor zo’n ‘filmgame’ zich vaak maar op een enkele scene uit een film kon focussen. Star Wars: Jedi Arena ontkwam hier ook niet aan. De scene uit A New Hope waarin Luke voor het eerst zijn training met een lichtzwaard kreeg, ligt dan ook aan de basis van deze game. In die scène moest Luke zich beschermen tegen een seeker droid in de vorm van een vliegende bal. Deze schiet op Luke, waarna hij deze stralen tegen moet zien te houden met zijn lichtzwaard. Dit is in feite waar de game om draait. Echter, een game lang met een lichtzwaard kogels terug proberen te slaan kan behoorlijk saai worden. Maar hier was een oplossing voor; multiplayer.
De ontwikkelaar besloot om er een competitieve game van te maken waarin twee spelers met hun lichtzwaarden de lasers tegen moesten zien te houden. Daarnaast was het voor de spelers mogelijk om de blaster te besturen, om zo het leven van je tegenstander net wat moeilijker te maken. Het doel was hierdoor niet alleen meer om de laserstraal tegen te houden, maar om deze zo terug te kaatsen waardoor je het schild van de tegenstander vernietigde, waarna je de andere speler zelf kon verslaan. Schieten, deflecteren met je lichtzwaard en de vijand treffen. De hele game lang.
Het concept kan je bekend in de oren klinken wanneer je in die tijd al met games bezig was. En dat klopt. De game Warlords deed in feite precies hetzelfde. Jedi Arena was in feite een schaamteloze kloon met een Star Wars-sausje er overheen. Maar waar de game niet de originaliteitsprijs won, was het spel wel makkelijker dan Warlords wanneer je in je eentje speelde, en hierdoor voor een grote groep mensen ook veel leuker. Tenminste, wanneer je de best lastige manier van besturen door had.
Interessant, helemaal in die tijd, is dat de game behoorlijk kleurrijk was. Iets wat toen helemaal nog niet zo normaal was als dat het nu is. Daarnaast was de Atari-versie van de Star Wars muziek niet verkeerd. Ja, voor hedendaagse oren klinkt het verschrikkelijk, maar voor 1983 was dit best bijzonder. Het zorgt ervoor dat Jedi Arena simpel maar opvallend was. Het is geen spel dat je vandaag de dag even een avondje gaat spelen, maar voor een paar minuten is het best te doen.