In 2000 brachten LucasArts en THQ het nieuws naar buiten dat er een deal gesloten was tussen de twee bedrijven. THQ mocht hierdoor LucasArts-licenties omzetten in videogames voor het Gameboy platform van Nintendo. Drie jaar na deze aankondiging verscheen Flight of the Falcon voor de Gameboy Advance.
In juni 2003 werd de game voor het eerst onthuld, terwijl deze ‘zomer 2003’ moest verschijnen. De aankondiging sprak over een game waarin spelers het meest populaire schip uit de Star Wars franchise mochten gaan besturen; de Millennium Falcon. Dit zouden spelers doen in veertien levels welke evenementen uit de films aan zouden halen, alsook nieuwe poottwisten toe zouden gaan voegen. De release werd echter niet gehaald en THQ liet weten dat het spel dan in september 2003 ging verschijnen. Spelers moesten echter tot 21 november van dat jaar wachten om de cartridge in handen te krijgen. Volgens THQ was de game een sterke aanvulling in hun portfolio terwijl LucasArts sprak over het feit dat de game Gameboy Advance spelers de drama en spanning uit de originele films zou gaan laten ervaren. Het spel, ontwikkeld door Pocket Studios, was inderdaad een drama.
Flight of the Falcon: what a piece of junk!
Wanneer je achterop het doosje kijkt waar de cartridge in zit, zie je screenshots van een prachtig ogende game. Een game waarin de Falcon behoorlijk wat heftige scenes gaat beleven en inderdaad Star Wars op een hele sterke manier op het kleine scherm van de Gameboy Advance tot leven brengt. Wanneer je daarna het spel start merk je dat het nergens lijkt op dat wat op het doosje geadverteerd staat. Stilstaande beelden ogen scherp, maar wanneer er beweging getoond moet worden (wat bij een game toch een belangrijke factor is), valt op dat de grafische pracht sneller van je scherm vliegt dan de Falcon uit de bek van een Exogorth. Daarnaast is de gameplay ook niet het beste dat we ooit hebben gezien.
De game begint met een sterke belofte. Zowel in opzet als in uitvoering. Jij bent de piloot van de Falcon in verschillende missies gebaseerd op de originele trilogie. Daarnaast belooft het spel 3D gameplay, mogelijk gemaakt door een nieuwe engine die beelden mogelijk maakt die niet zo vanzelfsprekend zijn op een systeem als de ‘GBA’. Echter, na een tijdje gespeeld te hebben snap je ook waarom de GBA dit soort spellen niet al te vaak aan wil bieden. De bindende factor is de aandacht die de ontwikkelaar duidelijk gegeven heeft aan de ruimtegevechten. De snelle, dynamische en epische scenes uit de films komen door het gebrek aan kracht van het systeem hier bijzonder langzaam, gevuld met haperingen, slechte controls en met een missiestructuur die vaker dan eens te lang duurt.
Op het gebied van de audio weet de game wel een hoop goed te doen. Geluidseffecten klinken scherp en de Gameboy-versie van de bekende muziekstukken van John Williams klinken over het algemeen bijzonder goed. Het is duidelijk dat hier goed naar de limitaties van de Gameboy Advance is gekeken en hier alles uitgehaald is wat er in zat. Het is daarom ook zo vreemd dat dat bij de rest van de onderdelen niet het geval is. De eerste missie lijkt bijvoorbeeld best leentjebuur te spelen bij een game als Star Fox. Echter, waar daar de besturing van je schip solide en vloeiend is, waardoor je daadwerkelijk menig vijand en obstakel weet te ontwijken tijdens je aanval, werkt het spel zich hier steeds tegen. Het lijkt hier niet alsof de Falcon door omgevingen vliegt, maar alsof de omgevingen onder je door glijden. Dat de crosshair (daar waar je richt met je wapens) niet goed mee lijkt te bewegen met de besturing van je schip, maakt het spelen nog frustrerender.
Technisch matig: te ambitieus?
En toch wil ik de ontwikkelaars prijzen voor wat ze hier proberen te doen. De 3D-engine werkt niet lekker doordat de handheld van Nintendo het net niet aan lijkt te kunnen. De ambitie is aanwezig en spat van het kleine scherm. Het lijkt haast alsof niet ingeleverd wilde worden op die ambitie, waardoor er een game verschenen is die technisch tegengehouden wordt door het platform dat hem speelt. Echter, het feit dat de levels kunstmatig lang gemaakt worden (waardoor je steeds hetzelfde moet blijven doen), is de ontwikkelaars wel aan te merken. Dat is een bewuste keuze geweest in het ontwikkelproces. Een keuze die ik niet kan begrijpen.
Flight of the Falcon probeert veel te doen en omarmt de technologie van de ontwikkelaar, maar vergeet hierbij compleet dat de hardware van Nintendo het ook daadwerkelijk op het scherm moet kunnen toveren. De screenshots van de game ogen fantastisch, maar wanneer bewegingen starten zakt de moed je al snel in de schoenen. Dat daarnaast de missies veel te lang duren (helemaal voor een draagbare game), haalt de ervaring flink onderuit. Nooit eerder was de Falcon zo’n ‘hunk of junk’ als in deze game.