Het jaar 1999 is een jaar dat nooit vergeten gaat worden. De aarde kon haar zes miljardste bewoner verwelkomen. Elf landen begonnen met de Euro als officiële geldmunt. Spongebob Squarepants maakte zijn opwachting op Nickelodeon, waar Family Guy op Fox van start ging. In Griekenland stierven 143 mensen in Athene door een aardbeving. We stonden met z’n allen door gekke zonnebrillen en cd’s te kijken naar een zonsverduistering. Bluetooth werd aangekondigd, Napster werd uitgebracht en Internet Explorer 5 was de meest snelle manier om te internetten. Maar er gebeurde nog veel meer.
Natuurlijk begon George Lucas met zijn nieuwe Star Wars trilogie! The Phantom Menace verscheen eindelijk in de bioscoop, zestien jaar na de release van de laatste film. De wereld keek uit naar de release. Mensen lagen letterlijk weken voor de deur van de bioscoop om als eerste binnen te komen. Star Wars kwam terug met een nieuw tijdperk. Ook op het gebied van videogames veranderde alles. De originele trilogie werd ineens vergeten en LucasArts draaide overuren. Nooit eerder verschenen er zoveel games in zo’n korte tijd. Te beginnende met ‘de game van de film’.
The Phantom Menace videogame bracht haters en liefhebbers
Meteen vanaf de release was de game een een reden om tweestrijd aan te wakkeren. Er waren liefhebbers van het spel, alsook mensen die het verschrikkelijk vonden. Er leek geen tussenweg te zijn. Een beetje hetzelfde als wat in de bioscopen gebeurde met de film. De game volgde de film nauwkeurig, maar wist uit te breiden om beter als spel te functioneren. Je speelde als diverse personages, waaronder als Qui-Gon en Amidala, waarmee je je een weg door actievolle missies moest zien te banen. Dat kon op momenten bijzonder lastig zijn; The Phantom Menace was geen makkelijke game. Gelukkig kon je op elk gewenst moment de game opslaan (zowel op PC als op de originele PlayStation) zodat je niet steeds een compleet level opnieuw hoefde te spelen.
Het spel, waarin je vanuit een hoger perspectief dan normaal achter je personage hing, liet zich gelukkig best prima besturen. LucasArts had duidelijk goed werk geleverd om spelers de totale controle over hun personage te geven. Ongeacht of je nu iemand met een lichtzwaard of met een blaster was. Zelfs wanneer je Jar-Jar onder de knoppen had liet het spel je hier niet in de steek. In die tijd was de analoge stick op een controller nog niet zo ingeburgerd als vandaag de dag, dus het kon een beetje vreemd voelen op momenten. Maar gelukkig bleef het strak en functioneerde het zoals het hoorde. Toch kon het soms moeilijk zijn om van platform naar platform te springen. Dit kwam dan echter niet door de besturing, maar door het vreemde perspectief waarin de camera achter je hing. Omdat deze schuin naar beneden keek kon je niet ver van je afkijken. Waarom voor dit perspectief gekozen is voor gamers tot de dag van vandaag een vraag zonder antwoord (overigens was het middels cheatcodes mogelijk om het cameraperspectief te wijzigen).
De combat was simpel, maar goed genoeg
Een grappig gegeven was dat de actie in het spel zelf weinig interessant was. Wanneer je een enkele vijand voor je had staan had je deze sneller omliggen dan dat je kon knipperen met je ogen. Gewoon klakkeloos met je lichtzwaard slaan was mee dan voldoende zolang je niet tegen grote groepen moest vechten. Uiteraard was er de mogelijkheid om blasterschoten terug te kaatsen met je zwaard, iets wat in de latere levels wel vaker dan eens je leven kon redden. Daarnaast bespaarde dit de energie (welke leeg kon lopen) die je later in kon zetten om The Force te gebruiken. Ook was er bijvoorbeeld één missie die je zonder enige actie kon doorlopen, hier moest je door slim te handelen op verschillende plekken op zoek naar de onderdelen van Anakin’s podracer.
Om de sfeer van The Phantom Menace over te brengen begonnen de levels met korte filmpjes. Echter, deze waren anders dan wat we in de bioscoop zagen. Daarnaast was er behoorlijk wat stemmenwerk aanwezig om de personages meer tot leven te laten komen. Het was een goede zet, maar het was niets baanbrekends. De game moest dan ook gewoon een simpel doel vervullen; mensen na de film het avontuur opnieuw laten beleven. Voor de ene deed het spel precies dat, voor de ander was het een spel met teveel tekortkomingen.
Grafisch deed de game wat er van verwacht werd. Aangezien het een 3D avontuur was en speelbaar was op de eerste PlayStation, kreeg je exact dat wat de concurrentie ook deed. Er waren wel wat details aanwezig, maar wanneer je stil stond zag je vaker dat alles een beetje wazig oogde op momenten. Gelukkig, omdat de actie vrij vlot was, had je hier nooit last van. De levels waren gelukkig lekker divers. Van de interne hallen op een schip tot de bossen van Naboo en de straten van Theed, de omgeving was steeds anders. Dat alles vergezeld was door de muziek van John Williams was nooit een straf.
The Phantom Menace was een leuke game. Het was geen hoogvlieger en zeker ook niet de beste game die op de film gebaseerd was, maar het deed exact wat het moest doen. Gamers konden de avonturen van de jonge Anakin, Amidala en Obi-Wan gewoon nog eens beleven. Dat er meer uit de titel gehaald kon worden was duidelijk, maar meer zou zich snel aandienen….