Star Wars is een concept dat zich makkelijk kan mengen met verschillende genres. The Mandalorian deed dat met de western, terwijl A New Hope zich meer richtte op space fantasy. Ook op het gebied van videogames weet de franchise vaak z’n voeten in andere wateren te dippen. Zo ook het car-combat genre. Want eigenlijk is Star Wars: Demolition gewoon Star Wars: Twisted Metal.
Demolition is een game waarin spelers het in bekende Star Wars-voertuigen tegen elkaar op moeten nemen in diverse arena’s. Het bracht herkenbaarheid uit de hele saga, het bracht veel actie en spektakel en wist bij mij thuis behoorlijk wat avonden plezier te brengen op de oude, eerste PlayStation. Maar maakt het van Demolition ook een goede game? Nee. Totaal niet zelfs. Het idee achter de titel is sterk: neem een game als Twisted Metal en gooi er een Star Wars-sausje overheen. Wat overblijft zijn voertuigen zoals de AT-ST, de landspeeder, Snowspeeder en zelfs een tank uit Episode I. In omgevingen die duidelijk uit de films komen neem je het op tegen de A.I. of tegen een vriend. Plezier gegarandeerd.
Star Wars: Demolition: amper een verhaal, maar vooral fun
Een spel hoeft niet sterk te zijn om leuk te zijn. Natuurlijk, Demolition had z’n goede kanten. Als groot fan van de Star Wars saga was het fantastisch om al die voertuigen onder de knoppen te hebben en te kijken welke het nu af ging leggen tegen een ander. Is een snowspeeder sterker dan een AT-ST? Demolition gaf het antwoord. Het verhaal vertelde over hoe Jabba the Hutt de podraces verboden had. Een gevaarlijke sport die vaker dan eens het leven kostte van een participant. In plaats daarvan liet hij ze in bewapende voertuigen stappen om elkaar overhoop te schieten. Veel minder gevaarlijk, uiteraard. Deze gevechten vinden zich steeds plaats in afgebakende arena’s door de gehele galaxy. Denk dus aan gevechten op Hoth, op de Death Star en op Tatooine.
De verschillende spelmodi van Demolition
Het grootste gedeelte van het spel speel je in de Tournament mode, waarin je door levels heen kon vechten om zo steeds meer credits te verdienen. Uiteraard was het zaak om geheime dingen vrij te spelen, denk aan nieuwe voertuigen, levels en meer. Daarnaast was het leuk om de deathmatches te spelen met vrienden, coöperatief met ze aan de slag te gaan of in ‘hunt-a-droid’ verschillende droids naar de eeuwige schroothopen helpen met je lasers. In je missie om de kampioen van Jabba te worden was het zaak om de voertuigen te leren kennen. Je power meters, welke gelinkt waren aan normale en speciale wapens, liepen langzaam vol om totale chaos te veroorzaken. Proton torpedo’s, homing missiles, thermal detonators en een heuse tractorbeam stonden voor je klaar. De balans was soms ver te zoeken, maar nogmaals: leuk was het wel.
Tof was dat je voertuigen daadwerkelijk konden beschadigen. Kreeg je tank veel klappen te verduren? Dan begon hij te branden en te roken. Hoewel dit nu klinkt alsof het de normaalste zaak van de wereld is, was het in de tijd van de PlayStation best indrukwekkend. Grafisch was de game dat echter verre van. Fletse graphics verschenen op je scherm en de laadtijden duurde langer dan dat je zou willen. Ook was het in multiplayer lastig om te spelen wanneer de beelden boven elkaar stonden. Geen overzicht, geen idee wat er gebeurde. Slimmer was om de beelden van de spelers naast elkaar te zetten. Een vreemde oplossing voor iets wat geen fout mag zijn.
Aardige presentatie voor die tijd, maar niet makkelijk herspeelbaar
De levels waren op en top Star Wars. Door een enkele frame te zien wist je meteen waar je in het universum was, op welke planeet en welke mogelijke gevaren dit met zich mee kon brengen. Op de Death Star was het slim om uit te kijken voor het gigantische kanon, op Yavin 4 kon een vallend rotsblok je zo pletten. De dood loerde echter niet alleen bij de tegenstanders, maar ook in het design. Nogmaals, in 2000 was dit niet zo vanzelfsprekend als nu. Op het vlak van de audio is Demoliton geweldig. Uiteraard klinkt elke blaster zoals hoort, maakt elk voertuig zijn authentieke geluid en was de soundtrack van John Williams aanwezig.
Star Wars: Demolition is geen game die vandaag de dag nog goed te herspelen is. Demolition wist op sommige plekken de juiste snaar te raken, maar liet te vaak diezelfde snaar compleet los. En toch resulteerde elke match in flink wat gelach. En als dat steeds blijft gebeuren, mag een game dan wel slecht genoemd worden?