Waar The Phantom Menace (1999) een game kreeg op alle grote platformen, kreeg Attack of the Clones (2002) een kleinere versie. Een versie zo klein dat deze in je zak meegenomen kon worden.
Op het moment dat de tweede film in George Lucas’ tweede trilogie in de bioscopen verscheen, trakteerde THQ gamers op een versie van de film die compleet nagespeeld kon worden. Dit keer verscheen de game echter niet op de PC, PlayStation of Xbox maar op Nintendo’s Game Boy Advance, het draagbare platform. Spelers kregen letterlijk de mogelijkheid om het spel te spelen in de bioscoop terwijl ze aan het wachten waren op de lampen die uit gingen om het Lucasfilm logo groots te tonen. En hoewel alles veel kleinschaliger moest zijn door de limieten van het apparaat, wist de ontwikkelaar een solide versie van het verhaal te vertellen.
Attack of the Clones in je broekzak
De game gebruikt twee verschillende ‘engines’ (technieken waarop de game draait, de motor achter het spel). Zo’n tachtig procent van je tijd speel je als Anakin Skywalker of Obi-Wan Kenobi in een heuse hack-and-slash game waarbij je menig tegenstander trakteert op het puntige gedeelte van je lichtzwaard. Je loopt hierbij van links naar rechts en komt haast eindeloze hordes aan vijanden tegen, uiteraard steeds andere, gelinkt aan het level dat je speelt. Denk aan de simpele Battle Droids tot het neerhalen van groteske wezens in een arena op Geonosis. Hoewel deze tegenstanders neergehaald kunnen worden door het effectief gebruiken van je lichtzwaard, leer je tijdens het spelen al snel dat het blokkeren van inkomende laserblasts cruciaal kan zijn. Door deze in de juiste hoek terug te kaatsen kunnen vijanden van grotere afstanden al neergehaald worden, waardoor de doorloop voor jou veiliger kan zijn. Door diverse items op te rapen, is het ook mogelijk om je Force-krachten te versterken. Een heel scherm aan vijanden uitschakelen door met je hand te wapperen behoort tot de mogelijkheden.
Technische oneffenheden
Interessant is dat het personage waar je op dat moment mee speelt altijd prominent (en best groot) in beeld aanwezig is. Het is daarom des te indrukwekkender hoe goed de animaties tot leven komen op het kleine GBA-scherm. De ontwikkelaar heeft duidelijk bergen verzet om deze vloeiende bewegingen uit de handheld te persen. En niet alleen voor Obi-Wan en Anakin, maar ook voor elke tegenstander die tussen hen en het uiteindelijke doel verschijnt. Daarom is het juist opvallend dat andere dingen compleet niet lekker ogen. Zo is het vreemd dat het personage sneller loopt dan dat het level mee gaat. De verschillende snelheden kloppen niet en ogen net ‘out of sync’. Ook tijdens de wat meer platform-elementen (vooral in de latere helft van het spel) merk je dat het spel niet helemaal goed uit de verf komt. Levels duren van tijd tot tijd net te lang waardoor je zelf het gevoel krijgt ‘er wel klaar mee te zijn’. Het zijn smetjes op een titel die best wat potentie had.
Sommige levels duren net te lang
De overige gedeelten van het spel laten jou als speler plaatsnemen in voertuigen in 3D omgevingen. Hoewel ze bijzonder indrukwekkend zijn voor de hardware waar het op speelt, is er naast het grafische aspect weinig te vinden wat echt indrukwekkend is. Zo moet je tijdens het speeder-level honderd seconden het overige verkeer ontwijken. Tijdens de achtervolging van Jango’s schip in de ruimte doe je niet eens zozeer dat, maar moet je gewoon wat asteroïden zien te missen. Met wat meer tijd (en uitleg op het scherm, het spel is bijzonder cryptisch op deze momenten) waren deze missies duidelijk beter geworden. Nu zijn het niet meer dan grafische showcases. Jammer. Want dat de game indrukwekkend kan zijn merk je al tijdens de opening. Het moment dat de heuse Star Wars-soundrack uit je Game Boy-speakers knalt. Het was de eerste Star Wars-game op een cartridge die daadwerkelijk de orkestrale muziek kon gebruiken. Geen MIDI, maar de muziek van Williams.
Doordat Attack of the Clones niet meer werd dan een titel voor een technisch achterhaald platform is het spel op sommige momenten indrukwekkend te noemen. De manier waar op beelden tot leven worden gebracht en geluid zorgt voor de complete sfeer is van hoog niveau. Het is dan ook jammer dat de meeste levels net te lang duren en de 3D momenten in voertuigen qua opzet enorm wazig zijn. Attack of the Clones gaf spelers een leuke tijd. Maar ook niet veel meer dan dat…