Solo: A Star Wars Spaghettiwestern

Solo: A Star Wars Spaghettiwestern

Hello there! Mijn naam is Thomas Kragten en ik ben de nieuwe crewmember van Star Wars Awakens. Ik ben student aan de School voor Journalistiek in Utrecht en leerde Ramon en Dennis kennen toen ik een artikel schreef voor mijn opleiding over de Star Wars-fanbase. Kort daarna bood Ramon me een plekje aan in de crew, waardoor Dennis, Wesley, Roel en jullie voorlopig aan me vast zitten. Maar nu: genoeg over mij. Laten we het eens hebben over Solo: A Star Wars Story!

De laatste trailer voor Solo: A Star Wars Story is, na wat voelde als jaren wachten, maandagochtend uitgebracht. Na de teaser had ik mijn twijfels bij de film, maar de nieuwe trailer bracht toch wat positiviteit met zich mee. Het deed wat zorgen oproepen over wat ik kon gaan verwachten en voor het eerst voelde Star Wars-content niet als Star Wars-content. Dat begon al bij de muziek.

Toen ik John Williams’ meesterwerk in een nieuw jasje hoorde, bracht dat meerdere gevoelens op.

Aan de ene kant? OH! VET! Het schreeuwt uit dat Solo iets nieuws gaat doen en durft te doen. Aan de andere kant, voelde het een beetje gemaakt. Deze film moet zich op de ‘scum and villainy’ van het heelal gaan focussen in plaats van de heldenverhalen die we gewend zijn uit de films, maar door de Main Theme te remixen leek Solo te gaan forceren dat dit “Star Wars, maar toch iets nieuws” is. Ja, ik ben me er van bewust dat elke trailer van de live-actionfilms van Star Wars iets anders doet met de muziek, maar het blijft nog meestal nog wel bij een orkestrale soundtrack, Solo was anders.

We openen met een shot boven een industrieel uitziende stad waar de camera een speeder volgt die door de straten vliegt. Vervolgens kijken we in diezelfde stad omhoog naar een Star Destroyer die in de lucht hangt. Deze Star Destroyer is echter wat minder imposant dan we gewend zijn, hij wordt namelijk door andere schepen in de lucht gehouden en hij mist nogal wat onderdelen, zoals de control tower die vanaf de grond omhoog getakeld wordt. Wordt deze Star Destroyer in elkaar gezet, of juist gesloopt? Dat is moeilijk te zien, wat wel duidelijk is, is dat dit geen Imperial shipyard is, dus de tweede optie lijkt het meest voor de hand liggend.

De muziek in de laatste trailer riep iets anders op. Dat geforceerde was er niet. Een country-esque gitaardeuntje speelt terwijl een Star Destroyer in beeld komt. Even later zien we een spaghettiwestern- stijl shot van Han Solo’s heupholster. Iets klopt. Iets klikt. Er wordt nu niet geprobeerd om Solo in het perspectief van het grote Star Wars universum te plaatsen. Ron Howard laat nu zien dat hij iets heeft gedaan met personages en plekken waar we van houden, maar het los heeft durven te trekken van wat we gewend zijn. Iets dat Rogue One ook goed deed in mijn ogen.

Solo lijkt Star Wars te nemen wat we kennen en het in een nieuw perspectief te stoppen. Eenzelfde iets deed Rogue One. Rogue One scheen een nieuw licht op de opstand tegen de Empire en liet zien hoe vies een rebellie haar spelletjes kan spelen. In de Episodes zit er een mythische sfeer rondom de strijdende partijen, maar Rogue One stripte dat weg en liet een echte oorlog zien. Verraad, moord en terrorisme. De Galactic Rebellion werd even losgetrokken uit de grote Epos van Star Wars.

Smokkelaars en ‘scum’ werden in de Episodes ook met dat mythische besprenkeld. In mooie cantina’s zitten allerlei vreemde types bij elkaar die vooral laten zien hoe groot het universum is. De trailer geeft een soort vibe alsof ook even het ‘scum’ van het universum wordt losgetrokken uit de mythologie van Star Wars en wordt getoond voor wat het is, los van de oorlog tussen het goede en het kwade tussen de sterren. Gewoon criminelen, en het maakt even niet uit dat het Star Wars-criminelen zijn. Het verhaal van Han Solo wordt verteld, in plaats van het verhaal van Han Solo UIT STAR WARS.

De teaser maakte me toch een beetje ongemakkelijk over de nieuwe film. Alden Ehrenreich’s Han die praat met Emily Clarke’s Qi’ra voelde ronduit een beetje plat. Alsof de film (en Ehrenreich zelf) iets te hard probeerde om de gladde smokkelaar in Mos Eisley in A New Hope na te doen. Het grijnsje van Han, samen met de ‘And what might that be’, voelden niet echt. Het voelde zo nagebootst. Daarbij deden die tentakels waar de Falcon tussendoor vloog, een beetje denken aan zekere scene uit The Phantom Menace (“Argh! Monstah’s back!”).

Ik kan niet de enige zijn die dit ziet.

In de trailer, nu we wat meer konden zien met iets meer context, werden mijn zorgen gerustgesteld. Je accepteert enigszins dat Ehrenreich geen Harrison Ford is en dit keer zie je scenes van de jonge Han die echt even voelen als Han Solo. Maar des te meer ik ging peinzen over hoe ik me voel bij deze trailer, hoe meer iets anders bij me te binnen schoot:

Lekker boeiend hoe ik me hierbij voel, ik ga het toch zien. Het is Star Wars!

Al zouden ze de prijs verdubbelen voor een ticket, ik zou het toch wel neerleggen voor een ticket. Praktisch mijn hele kindertijd was ik geobsedeerd door de films en toen The Force Awakens uitkwam stuiterde ik rond als een zesjarige, de kritiek negerend. De nieuwe Battlefront-games heb ik met ontzettend veel plezier gespeeld, de kritiek negerend. Ik genoot van The Last Jedi, de kritiek negerend. En waarom? Omdat het Star Wars is. En nu zou ik moeilijk gaan lopen nadenken ‘of het wel goed zal zijn’ omdat Ehrenreich’s Han Solo ‘niet helemaal als Han Solo voelt’?

Misschien moet ik stoppen met moeilijk nadenken, en gewoon van de films genieten waar ik onbeperkt veel van houd.

Star Wars Awakens
Een gezellige, sfeervolle community en een veilige omgeving waarin liefhebbers van popcultuur een hechte groep vormen.
Klik in dit vakje om meteen deel te nemen!