We weten dat Val Kilmer nooit terugkeerde voor de opnames van Willow wegens gezondheidsredenen. Nu weten we dat Christian Slater de leegte van Madmartigan weet op te vullen. Want hoewel het personage nog steeds niet fysiek aanwezig is, is zijn ziel dat wel…
Deze review staat vol met spoilers. Heb je de aflevering nog niet gezien, stream deze dan, voor het lezen, eerst op Disney+.
Review Aflevering 1: The Gales
Review Aflevering 2: The High Aldwin
Review Aflevering 3: The Battle of the Slaughtered Lamb
Review Aflevering 4: The Whispers of Nockmaar
Review Aflevering 5: Wildwood
Het werd eerder al aangekondigd dat Christian Slater zijn opwachting zou maken in Willow. En dat is best een dingetje. Voor mensen die in de jaren tachtig vooral hun liefde voor film en tv hebben gevonden, is zijn naam geen onbekende. Het is dan ook extreem logisch om een naam die zo groot was in die tijd te brengen naar een serie die één grote hommage is aan de filmindustrie van die tijd. Waar we tot nu toe vooral Boorman hadden als opvulling voor de afwezigheid van Madmartigan, weet Slater’s personage Allagash dit gat geheel te dichten. De snelle vechtersbaas, die niet op zijn mond gevallen is, lijkt haast een kopie van dat wat Madmartigan in de originele film was. Toch, als er iets is dat de serie ons heeft geleerd, is dat alles anders kan zijn dan dat het op het eerste moment lijkt.
Niets is wat het lijkt
Maar, voordat we hem ontmoeten zien we hoe Kit en Willow gevangen zijn genomen en de befaamde mijn in worden gebracht, dienende als hun eeuwige gevangenis. Als snel blijken ze niet de enige slachtoffers te zijn, wetende dat er genoeg Daikini en Nelwyn gebruikt zijn als slaaf. Echter, onze helden worden nog niet aan het werk gezet, maar worden in een grote kooi gehangen, wachtende op hun lot. Een mooie ‘callback’ naar hoe we Madmartigan voor het eerst aantroffen in de originele film. Aldaar ontmoeten ze Allagash die hen belooft te kunnen helpen met ontsnappen omdat hij dit al tien jaar aan het proberen is en de nodige kennis heeft van de duistere omgeving. Echter, hij geeft ze zijn originele naam niet. Nee, hij stelt zichzelf voor als de ware Madmartigan…
Voordat we antwoorden krijgen verschijnen de Trollen ten tonele en neemt Lord Sarris het woord. Het blijkt dat de Trollen keurig de Engelse taal beheersen en zelfs bijzonder beschaafd zijn in hun tongval. Dit zijn duidelijk niet de haast dierlijke Trollen die we in de film zagen in Tir Asleen. Er heeft een evolutie plaatsgevonden in al die jaren sindsdien, de beschaving is ontwikkeld. Het brengt een humoristische blik op de Trollen in het algemeen. Daar waar we ze normaal zien als vieze, door de modder lopende gedrochten die het licht niet kunnen verdragen, zijn ze hier netjes en beschaafd onder dat harige, enge lichaam. Nogmaals mogen we niet uitgaan van de eerste indrukken.
Niet uitgaan van eerste indrukken in Willow
Ondertussen poogt de rest van ons ‘Fellowship’ om de mijnen in te komen om aldaar Kit en Willow te helpen ontsnappen. Boorman – de enige met kennis van de plek – wil in zijn eentje gaan, maar niemand lijkt hem te vertrouwen. Het team blijft bij elkaar. Door de hele aflevering heen wordt psychologisch een spelletje rondom het vertrouwen in personages gespeeld waardoor je nooit weet wat iemand wel of niet gaat doen. Alles is te verwachten en daardoor juist helemaal niets.
Eenmaal binnen, en enkele momenten later, hoort Elora Danan dingen en begint de grot te schudden. Is het haar magie die sterker aan het worden is, of speelt hier iets heel anders? De serie geeft geen antwoorden, maar brengt meer vragen. Maar wanneer de juiste vragen gesteld worden, zijn antwoorden niet altijd even belangrijk. Het is een interessant gegeven om te zien dat Elora steeds sterker lijkt te worden, terwijl de rest er een beetje lacherig om blijft doen. Alsof ze niet mee telt, omdat ze de ‘chosen one’ is en alles gaat zoals het ooit voorspeld is. Helemaal wanneer ze de toverstaf van Cherlindrea laat vallen lijken de reacties vanuit Willow vooral negatief. Dat ze hem liet vallen om het leven van een ander te redden telt niet mee.
Allagash vertelt het ware verhaal van Madmartigan aan Kit, waarna haar vertrouwen in Boorman compleet lijkt te veranderen. Echter, het is inmiddels het zoveelste verhaal rondom het lot van haar vader, maar toch vallen langzaam maar zeker de dingen op de juiste plek. Het is dan ook vooral Kit die een persoonlijke crisis moet zien te overkomen, helemaal wanneer ze op een gegeven moment, ver weg in het niets, de stem van haar vader hoort. Leeft hij nog? Is hij verraden? Heeft hij haar verlaten? Kan ze hem redden? Wanneer anderen besluiten dat het niet kan (om haar zelf te redden), lijkt er voor altijd een zwarte grens tussen de personages getrokken worden. Want hoe kun je iemand vertrouwen wie besloten heeft jouw vader achter te laten, wachtend op zijn noodlot? Sprak Allagash de waarheid, of is het niet vertrouwen van Boorman een grote fout? De serie geeft ons de antwoorden niet.
Waar de aflevering vooral extreem donker is (het is nu eenmaal diep onder de grond), is het tegen het einde, wanneer de personages letterlijk in het licht staan, waar mijn hartslag omhoog ging. Allagash leert Kit dat haar vader hem liet leven zodat hij ooit tegen zijn familie kon zeggen dat ze alles op alles moesten doen om Elora Danan veilig te houden. Ze is alles wat ertoe doet. Madmartigan heeft zijn dochter verlaten, zodat Elora beschermd kan worden. Een keuze die niet goed valt bij haar en het tot een confrontatie tussen Kit en Elora brengt. Echter, niet op de meest strategische plek aangezien heel de omgeving in lijkt te storten. En wanneer het hier fout gaat en Kit het mogelijk niet overleeft, laat de serie ons achter, wachtend op volgende week.
Toch is er een kleine epiloog te bespeuren waarin we Airk terug zien in de Immemorial City. Wanneer hij, na compleet alleen te zijn geweest in de immense stad, ineens een stem hoort, schreeuwend om hulp, weet hij niet of hij zijn zintuigen kan vertrouwen. Dan, aan de bron van het geluid vindt hij een knappe jonge vrouw, opgesloten net als hem. Ze vraagt hem te helpen wanneer de credits beginnen. Credits waarin we Good Vibrations van The Beach Boys te horen krijgen. Daar zit vast een gedachte achter…
Nadat ik de aflevering van vorige week duidelijk minder interessant vond, weet Willow deze week weer te overtuigen. Met een hoop antwoorden, meer vragen, de nodige humor en duidelijk weer een verhaal gebaseerd in klassieke fantasie, weet de serie mij een week lang uit te laten kijken naar de volgende aflevering. Het einde komt dichterbij, er is nog een hoop te doen met nog maar twee afleveringen te gaan…