Reshoots. Je hoeft de gemiddelde Star Wars website maar te openen en de kans is groot dat je dit woord tegen gaat komen. Voor deze column heb ik met eenzelfde soort iets te maken gehad. Want weet je, mijn column was al af. Helemaal geschreven, van A tot Z. Mijn verhaal was af, de eerste column van 2017, de eerste column na de verschijning van Rogue One. Maar het mocht niet zo lopen.
Ja, omdat ik wist dat ik het druk ging hebben tijdens de feestdagen, de jaarwisseling en de dagen die daar bij horen, besloot ik rond twintig december al met deze column te starten. Tijd genoeg om ‘em door de eindredactie te laten gaan, tijd genoeg om ‘em in te plannen voor de eerste dinsdag van januari. Een column waarin ik mijn mening liet weten over Rogue One. En ik kan je verzekeren, die mening is een positieve. Rogue One bekeek ik vijf keer op een dag in de bioscoop, de première duurde bij mij gewoon van tien uur in de ochtend tot twee uur in de nacht. Ik genoot van elke keer dat ik de film zag. De verhalen van Jyn, het epische derde gedeelte van de film, de prachtige visuals en de soundtrack van Michael Giacchino. Mijn column liet je weten wat mijn blik was op de ‘eerste’ spin-of. Hoe ik de toekomst zag wanneer Disney en Lucasfilm deze kwaliteit vast konden houden. Maar het mocht niet zo zijn.
Inmiddels heb ik die geschreven tekst in zijn geheel geselecteerd om daarna de backspace op mijn toetsenbord in te drukken. In de notities app op mijn iMac, waar ik deze tekst nu in schrijf, zag ik mijn complete tekst verdwijnen. Als sneeuw voor de zon. Als Alderaan na een bezoek van de Death Star. Wat ooit was is niet meer. Een mooie manier van afscheid nemen en het begin van mijn nieuwe column te bewerkstelligen. Wat ooit was is niet meer. Want hoe geweldig ik Rogue One ook vond, hoe graag ik deze tekst over die film wilde laten gaan, gebeurde er eind december iets wat niemand zag aankomen. Iets wat ik, als columnist op een Star Wars-website, niet kan negeren. Natuurlijk kan ik het maar over één ding hebben. De dood van Carrie Fisher.
Sinds mijn jonge jaren kijk ik Star Wars. Ik was vier toen ik door mijn ouders geïntroduceerd werd met A New Hope. Het was een situatie die mijn leven wist te vormen, die van mij de man wist te maken die ik nu ben. Want sinds die eerste keer dat ik A New Hope zag, is mijn liefde voor Star Wars nooit afgenomen. Ik werd meteen verliefd op de film en wist dat ik zojuist iets fantastisch had gezien. Iets zoals niets anders. Nadat Empire en Jedi ook werden verslonden veranderde die kleine Bas in een grote fan. De grote fan is nooit verdwenen. Nog steeds staat mijn leven dagelijks in het teken van Star Wars. Ik luister elke dag wel een podcast met Star Wars als onderwerp. Is er niets voor handen, dan worden de soundtracks gedraaid. Naast het kijken van de films (ik kijk de saga elke maand wel een keer) speel ik de games, lees ik de boeken en speur ik het internet af naar alles wat met Star Wars te maken heeft. Ja, Star Wars heeft een enorm deel van mijn leven bepaald. Het zorgde ervoor dat ik twee jaar geleden naar Florida vloog om in Disney de Star Wars weekenden te bezoeken. Het zorgde ervoor dat ik vorig jaar naar Keulen reed om Star Wars Identities te bezoeken. Het zorgde ervoor dat ik in datzelfde jaar naar London ging voor Star Wars Celebration. Star Wars is voor mij nog altijd Luke Skywalker, Han Solo en Princess Leia. Het nieuws van de dood van Carrie Fisher viel bij mij dan ook zwaarder dan ik eerder ooit had verwacht.
Fisher was voor mij niet zomaar Princess Leia. Fisher was voor mij de belichaming van mijn grootste passie. Van datgene dat mijn leven heeft gevormd. En natuurlijk heeft deze rol haar gevormd tot de vrouw die ze werd, deed het veel voor de vrouwelijke emancipatie in Hollywood, maar was het geen vrouw zonder demonen. Maar de Fisher die ik de laatste jaren in interviews zag kwam vooral op mij over als een vrouw die genoot van het leven. Met haar hondje Gary trok ze door het leven. De terugkeer van Leia in The Force Awakens was ook een terugkeer voor Fisher. Een rol die haar nog steeds op het lijf geschreven stond. Leia heeft haar nooit verlaten, Fisher heeft Leia nooit verlaten. Fisher werd een voorbeeld voor veel vrouwen. En nog steeds, want hoe vaak zie je mensen niet verkleed als Leia naar beurzen gaan? Niet alleen volwassen mensen die opgegroeid zijn met de films, maar ook jonge kinderen die zich nu al kunnen identificeren met het personage.
Tijdens Celebration in London heb ik de eer gehad Fisher te zien. In levende lijven. Nee, ik heb geen heuse fotoshoot met haar gehad (waar ik momenteel meer spijt door heb dan ooit tevoren) en ik heb geen ellenlange verhalen met haar uitgewisseld. Maar ik heb haar even gezien. Ik heb Fisher even mogen ontmoeten. Fisher was een vrouw die origineel niks te maken wilde hebben met beurzen en de ‘celebrity lap dance’ gestalte gaf. Geld voor handtekeningen, het voelde volgens haar alsof we haar betaalden voor seks. Maar zo was het niet. En Fisher had dit ook wel door. Onder de grove, sarcastische, humorvolle vrouw, zat een schat. Een schat van een vrouw met liefde voor haar fans. Een vrouw met een eigen kijk op de wereld, een wereld die door haar zo wist te veranderen.
En natuurlijk, ik heb Fisher nooit ‘echt mogen kennen’. Voor mij was ze (volgens vele mensen om mij heen) niet meer dan een actrice in een film die ik goed vind. Of was ze niet meer dan een leuk interview op tv. Maar zo zit het niet. Carrie Fisher was voor mij juist wél meer dan dat. Ze bracht een goed gevoel met zich mee. Ze liet mij met haar op avontuur gaan. Ze zorgde ervoor dat die jonge Bas vergat dat ‘ie tussen z’n ouders op de bank zat. En nog steeds neemt ze me mee naar plekken waar ik nooit was. Princess Leia zal altijd blijven bestaan, maar Carrie Fisher zal nooit vergeten worden. Ze was een princes voor de wereld, maar ze was een liefhebbende vriendin voor haar fans. Ze gaf mensen hoop in donkere tijden, door deze tijden zelf mee te hebben gemaakt. En in die tijden vond ze het licht. Ze is nu ‘one with the Force’, maar zal ons nooit verlaten. Leia maakt Fisher onsterfelijk. Vaarwel, mooie princess.