Als liefhebber van Star Wars is er steeds ‘dat ene’ dat aan de horizon lijkt te loeren. Het kan opduiken in elk gesprek. Elke conversatie, of het nu met duidelijke fans is, of met mensen die ‘wel eens een Star Wars-film hebben gezien’, steeds ligt het klaar om je aan te vallen. Het is dat ene woordje waar de echte fans gewoonweg geen zin in hebben. Over welk woord ik het heb? ‘Prequels’.
Begrijp me niet verkeerd, uiteraard hou ik van de prequels. Het vormt de saga zoals we hem kennen. Maar ook ik zie in dat deze ‘voorfilms’ minder goed zijn dan de originele trilogie. Ook ik prefereer de avonturen van Luke Skywalker boven die van Queen Amidala, maar ik zal nooit zeggen dat deze prequels ‘mijn jeugd hebben verpest’. Dat ‘George Lucas Star Wars vermoord heeft’. Nee, ze horen er gewoon bij en ik ben helemaal klaar met het verdedigen van de serie.
En waarom zou ik ze moeten verdedigen? Een film spreekt je aan, of niet. Het is Star Wars, het brengt een achtergrond voor dat wat we al kenden en gaf diepgang in verhalen die we ooit hoopten te krijgen. En dat is wat het gaf. Maar, afgelopen week zat ik weer eens de diepe krochten van Youtube uit te pluizen en vond ik onderstaand filmpje. Geïntrigeerd door de beschrijving besloot ik op play te drukken. En de video wist me te verbazen.
De prequels liggen achter ons. Ze liggen achter de originele trilogie. Deze video benadrukt, in mijn ogen, precies dat wat de prequels moeten doen. Het gesprek tussen Obi-Wan en Luke heb ik honderden keren gezien, maar de emotionele lading die deze video aan deze bekende scene geeft, is sterk. De scène, die voor mij zo bekend is, krijgt meer diepgang. Ineens zie ik meer. Ik zie de subtiele acteerprestaties van Sir Alec Guinness ineens met een bezwaard hart. Je weet wat hij heeft meegemaakt. Waar hij tegen heeft moeten vechten. Hoe zijn leven was. Wat hij heeft verloren.
En dat is wat de prequels moesten doen. Natuurlijk was het het doel om het verhaal van Anakin te vertellen. Zijn opkomst als Jedi, zijn val richting de Sith. Zijn traumatische achtergrond, hoe hij uit een goed hart het ultieme kwaad omarmt. Maar het is ook die achtergrond bieden voor dat wat we kennen uit de andere films. De Clone War werd even genoemd, maar nu we weten wat deze oorlog heeft gedaan met het universum, is het moment dat het besproken wordt des te doeltreffend. Het verhaal van Obi-Wan over hoe de vader van Luke vermoord werd door Darth Vader voelt zwaarder doordat we het hebben mogen aanschouwen.
De prequels schijnen licht op donkere plekken. En nee, ze zijn niet zo goed als de originele films. Dat lijkt iedereen te begrijpen. Maar de haat richting de films? Ik ben er gewoon helemaal klaar mee. Ze zijn niet perfect, maar ze doen zoveel. Ook voor de oude films. Bedenk de volgende keer dat je The Phantom Menace, Attack of the Clones en Revenge of the Sith kijkt eens wat voor impact de scènes kunnen hebben op dat wat moet volgen. En bedenk ook eens in dat opzicht dat het gesprek rondom de prequels misschien wel eens kan gaan veranderen. Want stiekem, heel stiekem, is Rogue One ook gewoon een prequel…