Vanaf nu zul je op Star Wars Awakens maandelijks een column kunnen lezen van de hand van Bas van Dun, ons nieuwste crewlid en vaste columnist. Bas heeft aangeboden om voor Star Wars Awakens te schrijven omdat hij een enorme Star Wars fan is en schrijven waarschijnlijk zijn grootste passie is. Met zijn ruime ervaring in het schrijven voor websites zoals Gameparty, IGN Benelux en Halo XL is hij een waardevolle toevoeging aan ons team. Door zijn columns op Star Wars Awakens te publiceren heeft hij een plek op het internet waar hij zijn passie voor Star Wars aan het Nederlandstalige Star Wars publiek kan etaleren. Veel plezier met het lezen van zijn eerste column, moge er nog velen volgen!
Star Wars: de verloren hoop
Heb je Star Wars The Force Awakens inmiddels nog niet gezien? Schaam je! Stop met het lezen van deze tekst en ga naar de eerste bioscoop die je tegenkomt. Ben je nog niet helemaal bij met Star Wars Rebels? Is het antwoord op beide vragen een kortstondige ‘nee’? Stop dan met het lezen van deze tekst. Misschien verpest ik wel wat voor je. Spoilers! Tenminste, ietsje verderop. Laat ik beginnen met het voorstellen van wie ik ben. Want ik ben nieuw hier. Hallo!
Wie ik ben? Simpel. Bas van Dun. Misschien heb je mijn naam al eerder voorbij zien komen op het internet. Kan goed zo zijn, ik heb voor diverse websites geschreven over films en games. Al een jaartje of tien inmiddels, dus ik weet m’n weg goed te vinden door de digitale krochten van de tekstschrijvers. Met mijn negenentwintig jaar ben ik al zo’n vijfentwintig jaar verkocht aan Star Wars. Op mijn vierde zag ik de serie voor het eerst met mijn ouders. Geen idee wat er allemaal gebeurde op het scherm. Ik begreep het niet en ondertiteling kon ik niet lezen. Maar ik wist dat ik het geweldig vond. Ik wist dat het fantastisch was. Het veranderde mij, het vormde mij. Sinds die eerste keer heb ik de oude trilogie letterlijk honderden keren gezien. Zelfs de prequels heb ik vaak bekeken. En met The Force Awakens is het leven alleen maar beter geworden, toch?
Star Wars is een groot ding in mijn leven. Voorbij de films, verder dan de muziek van John Williams, na het spelen van de games en het lezen van de boeken en comics weet ik op de rustige momenten te reflecteren richting de serie. Ik denk graag na, ik denk graag over wat er komen kan. Theorieën rondom de films. Want iedereen weet dat Jar Jar een Sith is en Snoke is geworden, toch? Het weet me bezig te houden, dagelijks en keer op keer. Onderweg naar mijn werk luister ik naar podcasts rondom Star Wars. En is er even geen voorhanden? Dan gaan de soundtracks weer aan. Afgelopen jaar ben ik nog richting Keulen geweest voor Star Wars Identities en vloog ik naar Florida om de Star Wars Weekends bij te wonen in Disney. Ja, Star Wars is een groot ding in mijn leven.
Nu je een klein beetje weet wie ik ben, kan ik je vertellen dat je vaker van mij gaat horen. Gewoon hier, op je favoriete Star Wars website. Maandelijks ga ik je voorzien van een column. Uiteraard met een focus op Star Wars, maar misschien ook rondom de gedachtes achter de films. Nu ik even de tijd heb genomen om jou te laten weten wie ik ben (je leert mij in de komende maanden veel beter kennen, dat beloof ik je), ga ik opnieuw de spoiler warning je kant op gooien. Heb je alle afleveringen van Rebels gezien en weet The Force Awakens je geen geheimen meer te brengen? Mooi, lees dan vooral verder.
Recentelijk zag ik The Force Awakens voor de negende keer. Logisch dat je op zo’n moment gaat bedenken wat toekomstige episodes mogelijk gaan brengen. Maar ineens voelde ik me droevig. Een donker gevoel kwam bij mij binnen. Zo’n gevoel waar je niets aan kunt doen, maar waarbij je weet dat er iets niet goed gaat zitten. Tijdens de originele aankondiging van de nieuwe trilogie was ik blij. Nee, ik was hyper. Ik ging Luke, Han en Leia opnieuw zien. Samen, op de Millennium Falcon. Samen op avontuur, op nieuwe paden die we nog niet eerder konden zien. Opnieuw als trio de strijd aangaan met The Empire, of in dit geval The First Order, om het melkwegstelsel te redden. Met zijn drieën, uiteraard in combinatie met Chewbacca en de twee bekende droids. Dat was mijn gedachte, terug naar de films van toen, naar het avontuur uit mijn jeugd. Maar het liep uiteindelijk heel anders.
De gebeurtenissen uit The Force Awakens brachten de drie personages nooit samen. Dat weet je, je hebt de film gezien. Maar de gebeurtenissen uit diezelfde film gaan er ook voor zorgen dat we Han, Luke en Leia nooit meer samen gaan zien. Niet zoals toen. Niet samen op avontuur. Niet in de cockpit van de Millennium Falcon, opzoek naar een opgeblazen planeet. Het idee dat we dit nooit meer gaan zien, overviel mij een beetje. Diep van binnen wist ik het al, maar het besef kwam later. Misschien is het niet erg dat dit gegeven niet terug gaat keren. Star Wars moet door, Star Wars moet groeien. En dat is goed, zo wil ik het ook. Maar toch knaagt er iets in mij. Ik ga het missen.
Hetzelfde gevoel kwam tijdens het kijken van ‘A Princess on Lothal’, de aflevering van Star Wars Rebels waarin een jonge Leia haar intrede deed. Geweldig dat ze opgenomen werd in Rebels, ik zie dit personage graag. Wie de aflevering gezien heeft weet dat er een behoorlijk toffe scene aanwezig was waarin Ezra en Kanan de jonge prinses hielpen door het gebruiken van hun krachten. Leia staat hier, misschien voor het eerst in haar leven, oog in oog met een Jedi. Misschien vormt het haar idee om later, in A New Hope, de hulp van Obi-Wan in te roepen. Ze weet wat een Jedi is, wat een Jedi kan. Na het zien van de aflevering dacht ik verder aan dat wat mogelijk zou zijn nu Leia kennis heeft mogen maken met onze hoofdpersonages uit de serie.
Ook hier kwam weer een naar gevoel. “Help me, Obi-Wan Kenobi. You’re my only hope.” Een citaat uit A New Hope die iedereen bekend in de oren zal klinken. Het was het startschot voor de drie fantastische films uit die tijd. Leia die om hulp vroeg bij Obi-Wan, bij ‘Old Ben’, omdat ze wist dat hij een Jedi was. Haar hoop. Haar laatste hoop. Wanneer hij de enige is die haar kan helpen, zorgt dat er dan automatisch voor dat Kanan en Ezra het niet gaan redden? Gaan deze personages, hoe tof ik ze misschien ook mag vinden, het loodje leggen tegen het einde van de serie? Yoda en Obi-Wan zijn de laatste Jedi’s, dus het is misschien logisch. Maar het is opnieuw een gegeven waar ik nooit echt stil bij bleef staan. Misschien wilde ik er gewoon niet bij stil gaan staan. Maar het moet wel. Het moet gewoon. Het is onvermijdelijk, toch?
“The dark side clouds everything. Impossible to see the future is.” Wijze woorden van Yoda. Woorden waar ik mijzelf bij neer moet gaan leggen. De hoop op sommige dingen is vervlogen. Maar er is hoop op veel goede dingen die komen gaan. Stof om over na te denken…