Voordat de titel je een verkeerd beeld geeft: Nee, dit is geen haatcolumn over de prequels. Naar aanleiding van Solo: A Star Wars Story werd dit artikel afgelopen week in The Guardian gepubliceerd. Hierin wordt gesteld dat prequels in filmsaga’s schadelijk zijn voor de kunst van verhalen vertellen. Dat vond ik toch minstens interessant.
De auteur, Steve Rose, stelt een aantal vragen bij het vele voorkomen van prequel-films tegenwoordig. Laat daarbij duidelijk zijn dat de titel “Why prequels are killing the art of storytelling” wat harder is dan de tekst zelf, maar Rose noemt wel een paar opmerkelijke punten. De twee prominentste wil ik aan de orde brengen.
Prequels zijn voorspelbaar
Als eerste stelt Rose dat de gebeurtenissen in een prequel voorspelbaar worden, omdat je al weet wat in de ‘latere’ films te gebeuren staat. Nouja, zit een kern van waarheid in natuurlijk. Maar dat zie ik niet als een probleem. In mijn dagelijks leven ben ik journalist en vragen stellen is wat ik elke werkdag doe. Een belangrijke vraag is: “Hoe dan?”
De meesten weten zodra ze beginnen aan Episode I dat (SPOILERS) Anakin zal uitgroeien tot Darth Vader. Dat is voorspelbaar en je weet dat er ergens iets mis zal gaan, maar dat betekent nog niet dat het niet boeiend kan zijn om die ontwikkeling te zien. Je weet dat wat voor gevaarlijke dingen er ook gaan gebeuren in Solo, Han en Chewie overleven het wel want ze komen voor vanaf A New Hope. Dat een bepaalde ontknoping plaats gaat vinden weten we al, maar hoe gaan we daar komen? Dat vind ik al interessant genoeg.
Zo hecht iedereen ook een eigen waarde aan prequel-films. Ikzelf vond het boeiend om te kijken naar hoe een onschuldig slavenkind uitgroeit tot de enforcer van een intergalactisch keizerrijk. Een van mijn beste vrienden vond Palpatine’s politieke spel om de macht te grijpen juist weer boeiend.
Een verhaal neemt geen nieuwe vormen aan
Rose gaat door met de vraag of prequels tegenwoordig een vervanging worden van chronologische films, die een verhaal “wel” voortduwen en nieuwe vormen laten aannemen. Kunnen prequels een verhaal niet voortduwen of nieuwe vormen laten aannemen? Naar mijn mening wel. Laat ik Rogue One als voorbeeld nemen. Tot aan Rogue One leek de heersende gedachte dat het gat in de Death Star waardoor Luke in A New Hope de boel kan opblazen, een designfout of plothole was. Tot aan Rogue One was dat ook praktisch het geval.
Maar toen kwam deze eerste anthology-film, in wezen de vierde prequel, die uitlegde hoe dat gat hier was gekomen. Nu weten we dat ontwerper Galen Erso expres een opening had laten bouwen om de voetbalvormige genocidemachine een zwak punt te geven. Dat veranderde zowel hoe ik naar de Death Star keek als naar de werking van de Empire. Rogue One liet je ook anders kijken naar de Rebels. Ze waren even geen idealistische helden meer. Ze pleegden misdaden en speelden vieze spelletjes om hun doelen te bereiken.
Of een prequel een verhaal echt voortduwt vind ik lastig om te zeggen. Per definitie gaat een prequel niet verder met een verhaal vanaf het laatste eindpunt, maar het breidt wel een verhaal uit. Het brengt je wat nieuws en kan je anders laten nadenken.
Prequels zijn de manier om geld te verdienen met een bestaand merk, zonder het originele werk aan te tasten
I mean…
(Vergeef me voor deze uitgedroogde meme)